38. Coraz więcej wątpliwości.

Od kiedy Asia z Lilką wróciły ze szpitala, dom znów ożył. Jest dokładnie tak jak dawniej, a może nawet jeszcze bardziej tłoczno? Ale to nie robi mi żadnej różnicy, bo naprawdę tęskniłam za tym gwarem, który w ciągu ostatnich dni opanował nasze mieszkanie. Lechitów można było spotkać dosłownie wszędzie – w łazience, w pokoju, w kuchni, w szafie, w lodówce, na kanapie, pod stołem, na balkonie, na parapecie… Opanowali nasze mieszkanie niczym zagłada Ziemi przez obcych w filmach science-fiction i to nie tylko podczas powitania dziewczyn, ale w ciągu następnych kilku dni. Aż przypomniały mi się czasy, kiedy to praktycznie cały zespół Lecha Poznań próbował się zmieścić w malutkim mieszkaniu Ivana, w którym wraz z nim mieszkałam po moim wypadku (tak, tym, który zniszczył mi moją pływacką karierę…). Zmieszczenie się w tamtejszym lokum było o wiele trudniejsze niż teraz, bowiem była to zwykła kawalerka, w której ledwo co wygospodarowaliśmy z Djuką oddzielne pokoje dla naszej dwójki. Ale wtedy jakoś nikomu tak mało miejsca nie przeszkadzało, byliśmy piękni i młodzi… Ech, aż chciałoby się powiedzieć: „jakie to były piękne czasy!” Ale jedno się nie zmieniło – w słownikach Lechitów do tej pory nie ma słowa: „niemożliwe”. Oni go nie uznają pod żadną postacią i pewnie dlatego wciąż potrafią się całą zwariowaną grupą zmieścić w naszych czterech ścianach. I znów im się to udało, jak kiedyś. Mogłam więc teraźniejszą sytuację bezkarnie nawiązywać do tej z przeszłości, bo jako jedna z nielicznych w tym gronie, doskonale ją pamiętałam. Minęło przecież kilka ładnych lat i większość ówczesnych graczy Kolejorza już z nami nie ma, dlatego ci teraźniejsi nic na tamten temat powiedzieć nie mogą, bo po prostu tego nie pamiętają. Jest jednak kilka różnic, które wytworzyły się przez ten czas, mimo że aktualna sytuacja dość dobrze przypominała mi tą sprzed lat...

W tamtym okresie bowiem wszyscy przychodzili do mnie, aby mnie czymś zająć i w ten sposób odciągnąć mnie od myśli o tym przykrym wydarzeniu, które mnie spotkało. Lechici jak zawsze poprawiali mi humor – to się nie zmieniło do dnia dzisiejszego. Często też ich wizytom kierowało coś zupełnie innego – a mianowicie obiadki, które z nudów zaczęłam gotować (przed tym wypadkiem nie miałam przede wszystkim czasu, aby szkolić się kulinarnie, wtedy to treningi przesłaniały mi cały świat…). Musiałam sobie jakoś zająć tą nadwyżkę wolnego czasu, którego wcześniej z powodów treningów nie miałam. Poza tym nie mogłam zwariować, kiedy siedziałam sama w mieszkaniu, bo chłopaki byli na treningach, czy na wyjazdach. Wyjść sama z domu nie mogłam i to przez długi czas, ale kiedy już odzyskałam trochę sprawności, mogłam się zająć domowymi czynnościami, które pomagały mi niemyśleniu. A do tego w tamtym czasie większość Lechitów było jeszcze kawalerami bez jakiejkolwiek wizji na małżeństwo. Nawet większość z nich nie miała zamiaru zrezygnować z kawalerskiego staniu, w którym było im tak dobrze, a teraz… teraz to większość z nich jest już przykładnymi mężami (i dobrze, bo chyba bym zwariowała, muszą wykarmić ich wszystkich!). Ech, jak to życie potrafi człowieka zmienić…

Poza tym podstawową różnicą jest to, że teraz Lechici nie przychodzą do mnie, a do mojej małej imienniczki. Lilianka bowiem zdobyła serca wszystkich od pierwszego wejrzenia, a może bardziej od pierwszego uśmiechu. Wszyscy się nią zachwycają, że jest taka śliczna i grzeczna. Na prawo i lewo można było usłyszeć rozmowy, typu – a tym jest podobna do mamy, tym do taty. A jeśli już o ojcu małej mowa, to Semir kompletnie oszalał na jej punkcie! Pękał z dumy na każde słowo o Lilce, był gotowy zrobić dla niej dosłownie wszystko. Nigdy bym go o coś takiego nie posądziła… Zachowywał się jak nie dawny Semir-bajerant, a jak prawdziwy ojciec, co mnie bardzo cieszyło, bo to pokazywało, że nie miałam co do niego racji. I mimo iż bardzo nie lubię przyznawać się do błędu, to w takim wypadku nawet mogę to uczynić. Byleby Asia była szczęśliwa i byleby małej niczego nie brakowało.

- Nigdy bym nie pomyślała, że taka mała kobietka może już mieć tak wielki wianuszek adoratorów – zaśmiałam się.

Ta refleksja nasunęła mi się poprzez przyglądanie się piłkarzom i ich drugim połowom zgromadzonym wokół Semira trzymającego Lilkę na rękach. Wszyscy, którzy byli w tym kręgu zainteresowań, wydawali z siebie „ochy” i „achy” na temat małej.

- Po matce chrzestnej – zaśmiał się Ivan, siedzący obok mnie i nie biorący udział w tym powszechnym zachwycaniu się małą Kawecką.

On i Aga już zdążyli się pozachwycać Lilianką, byli bowiem jednymi z pierwszych naszych gości w dniu dzisiejszym, dlatego teraz oddali pole do popisu kolejnym odwiedzającym nas.

Tymczasem ja pokręciłam przecząco głową, ale Lechici zgromadzeni w pomieszczeniu nie dali mi dojść do słowa, abym mogła powiedzieć, że się nie zgadzam. Stwierdzili bowiem, że Djurdjević ma stuprocentową rację i nie chcą słyszeć żadnego sprzeciwu z mojej strony. Nawet Asia nie oburzyła się, że Ivan ją pominął. Przecież to raczej po biologicznej matce się coś dziedziczy, a nie po ciotce, z którą tak naprawdę nie ma się żadnych więzów krwi… Ale ja się nie będę spierać.

Zignorowałam więc tą uwagę, jak to robię w piłkarskim gronie, które mi zazwyczaj dokucza i z którym nie mam specjalnej ochoty, by się kłócić. Zwłaszcza, że stałam na straconej pozycji – ich było więcej, a ja sama. Nie przegadałabym im, choćbym nie wiem co zrobiła i jakich użyła argumentów. Czasami więc umiejętność ignorowania ich komentarzy jest naprawdę bardzo przydatna.

Siedziałam więc sobie na kanapie i mieszałam powolnymi ruchami cukier w kawie, rozglądając się po pomieszczeniu. Młodzi grali w FIFĘ, jak kiedyś nierozłączna czwórka poznańskiego zespołu – Wilk, Semir, Lewy i Peszko. Teraz jeden z nich ma nawet zakusy, by wylądować na okładce tej gry, drugi narobił sobie ostatnio problemów, a trzeci właśnie rozpoczyna swoją przygodę w Gdańsku. Tylko czwarty został w Poznaniu, ale z tego co widzę, to pewnie nie na długo… Choć chyba w aktualnej sytuacji decydujący głos będzie miała Asia, a nie on i jego konflikt z tenerem, który powoli już się nie da ukryć… Przeniosłam swój wzrok na trójkę siedzącą obok mnie. Ivan, Dima i Kotor, bo to o nich mowa, rozmawiali o czymś z zawziętością. I mimo ich bliskiego położenia, nie wiedziałam o czym dyskutują. Nie chciałam podsłuchiwać, czy tym bardziej się wtrącać, jakoś dzisiaj nie miałam na to specjalnej ochoty… Asia tymczasem siedziała w fotelu naprzeciwko mnie i mi się przyglądała badawczo znad kubka z herbatą. Odkąd wróciła do domu, bardzo często czuję na sobie jej uważny wzrok, jakby chciała się upewnić, czy wszystko u mnie w porządku. Pewnie to ma związek z wizją jej przeprowadzki – ostatecznie bowiem ustaliła z Semirem, że będzie przenosić się do niego stopniowo. Etapami będą przenosić jej rzeczy do Bośniaka (choć zbyt wiele ich nie było, w końcu przyjechała tu z jedną walizką…), tak że za jakiś tydzień, góra dwa znów będę tu sama. Wstępnie ustaliliśmy, że jej wyprowadzka nastąpi wtedy, kiedy zdejmą mi ten but z nogi i wreszcie na nowo będę się mogła normalnie poruszać. Zachowanie dziewczyny jednak jasno wskazuje na to, że zanim się wyprowadzi, musi sprawdzić, czy wszystko ze mną w porządku. Dlatego miałam się na baczności, aby nie dać jej jakichkolwiek podejrzeń – nie chciałam, aby rezygnowała ze swoich planów z mojego powodu. Ja sobie poradzę, będzie mi samej ciężko, ale już nie raz byłam w takiej sytuacji. Nie pokażę jej, że czuję się samotnie, nic z tego. W końcu nic mi się nie stanie.

Ale wracając do ludzi zgromadzonych w pomieszczeniu – oprócz wcześniej wymienionych było jeszcze kilka grupek zlokalizowanych po mieszkaniu, w tym wianuszek adoratorów małej Lilianki, w skład którego nie wchodzili tylko piłkarze, ale również ich partnerki, które dziś postanowiły nas odwiedzić. A skład osobowy tego grona wciąż się zmieniał. I naprawdę mogłoby się wydawać, że wszyscy bawią się wyśmienicie, jednak ten obraz burzyła jedna osoba.

Jasmin siedział na parapecie i tępo wpatrywał się w obraz za oknem. Był jedynym w tym gronie niezainteresowanym aktualnie toczącymi się wydarzeniami. Na nic nie zwracał swojej uwagi, zapewne błądząc myślami w przestworzach. Z boku wyglądało to trochę, jakby reszta zmusiła go, by tu przyszedł. Wyglądał dokładnie tak, jak wtedy, gdy przyjechał do Poznania.

Och, pamiętam ten dzień. To była jedna z pierwszych nasiadówek piłkarzy w nowym sezonie, a raczej podczas okresu przygotowawczego do nowego sezonu. Siedzieliśmy wtedy w ogrodzie u Piotra Reissa, zapewne świętując jakieś niecodzienne święto. Chłopcy bowiem już tak mają, że żadnej okazji do wspólnego imprezowania nie przepuszczą – czy to dzień paskudy, czy sekretarki, czy sprzątania biurka – każda okazja była dobra, aby się spotkać. Na tamtą nasiadówę przyprowadził mnie Kuba, bowiem wtedy jeszcze nie byłam stała bywalczynią „lechowych” salonów. Wilk się jednak uparł, a jak on się uprze, to… nie ma zmiłuj. Tak jest po dziś dzień… No i siedzieliśmy sobie i śmialiśmy się z czegoś w najlepsze, gdy na ogród przyszedł spóźniony Ivan (co mu się praktycznie nigdy nie zdarza). Powód jego braku punktualności wyjaśnił się chwilę później – Djuka bowiem został zobligowany do pokazania nowemu piłkarzowi miasta. Odkąd przyjechał do Poznania, to on trzymał pieczę nad wszystkimi piłkarzami z Bałkanów, a Jasmin był jednym z nim. I pierwsze co Djurdjević zrobił, to przyprowadził go do nas, aby nas wszystkich poznał, zwłaszcza że była ku temu okazja. Pamiętam, jaki Jasiek był wystraszony, gdy Ivan tłumaczył mu, kto jest kim, jaką pełni funkcję i z kim jest spowinowacony. Widać było, że bramkarz nie bardzo nas ogarniał, pewnie z przejęcia tym spotkaniem – w końcu wchodził w nowe środowisko i towarzystwo rozmawiające w innym języku. A do tego jego wrodzona nieśmiałość w niczym mu nie pomagała. Z czasem jednak bramkarz się rozkręcił i nie ukrywam, że maczałam w tym swoje palce… Ale może lepiej nie wdawajmy się w szczegóły?

Trzymając kubek z kawą w dłoniach dokuśtykałam się więc do parapetu, na którym siedział bramkarz i spojrzałam za okno, w miejsce, w które miał utkwiony swój wzrok. Samochody jeździły z takim samym natężeniem, jak co dzień, pieszych spieszących się gdzieś było równie dużo, tramwaje również jeździły tymi samymi trasami – nic więc się nie zmieniło, co mogłoby zaciekawić bramkarza w taki stopniu, by ten był czymś tak bardzo zaabsorbowany, jak teraz, jednocześnie ignorując towarzystwo w pokoju. Dziwna była ta jego obojętność, doszłam do wniosku, że musi go coś trapić. Wdrapałam się więc na parapet obok niego, aby poczuł czyjąś obecność obok siebie. Nie miałam zamiaru zmuszać go do zwierzeń, jednak chciałam, aby wiedział, że jestem i może ze mną porozmawiać o tym, co go męczy.

On jednak w ogóle nie zwrócił na mnie uwagi, jakby nie zauważył, że siedzę obok niego. A tego nie dało się nie zauważyć, bo z moją chorą nogą narobiłam sporo hałasu, zanim się usadowiłam na parapecie.

- Jeśli chcesz, abym sobie poszła, to powiedz – mruknęłam po dość długiej chwili ciszy, podczas której chłopak nie odrywał wzroku od szyby.

A może szyba jest brudna i on mi daje do zrozumienia, że wypadałoby umyć okna? – pomyślałam, ale zaraz popukałam się w czoło. Jasmin może i w swoim mieszkaniu miał porządek, jednak nigdy by w żaden sposób nie zasugerował komuś innemu, aby wziął się za sprzątanie.

- Nie, zostań, nie przeszkadzasz mi – szepnął blondyn, nie patrząc na mnie w ogóle, ale swoimi słowami wyrywając mnie z zamyślenia.

- Wiesz, że jeśli nie chcesz tutaj być, to nikt cię do tego nie zmusza, możesz wracać do domu. Ja się nie obrażę, Asia i Semir zapewne także nie – mówiłam, myśląc, że może reszta go zmusiła, aby tu dzisiaj przyszedł, mimo że ten nie miał na to ochoty.

- W domu jest jeszcze gorzej, odkąd Laura wyjechała – powiedział, spoglądając wreszcie na mnie.

Miał smutne oczy, kiedy wspomniał o swojej dziewczynie. Od razu go zrozumiałam. Został sam, kiedy Laura wyjechała na zawody i na pewno mu źle, gdy siedzi sam w swoich czterech ścianach. A wyrwanie się do innych najwidoczniej też mu w niczym nie pomaga, bo mimo gwaru, myśli o niej, zapewne zastanawiając się, co w tej chwili robi jego dziewczyna.

- Tęsknisz za nią – to nie było pytanie, a stwierdzenie, które padło z moich ust.

Ja również tęskniłam, może nie w takim samym sensie, jak Jasiek, ale naprawdę brakowało mi Kuby. Z każdą chwilą coraz bardziej…

- Tak, to prawda – przytaknął Jasmin. – Ale może tęsknota nie byłaby taka zła, gdybym nie bał się, że jej się coś stanie. Rajdy są nieprzewidywalne, a ona mimo swoich umiejętności, o których nie raz się przekonałem, jest nowicjuszką. A przecież nawet perfekcyjnym kierowcom z długoletnim stażem zdarzają się koszmarne wypadki. Nie chcę, abyśmy drugi raz przechodzili przez szpitale i leczenie, nie wiem jak byśmy to znieśli…

Co prawda mało o Laurze wiem od samych zainteresowanych. Nie rozmawiałam z nimi o nich samych. Poznałam rudowłosą na imprezie po moim powrocie do Polski, później spotkałyśmy się jeszcze na Sylwestrze i... chyba ani razu więcej. Laury bowiem praktycznie nie ma w domu, nie było więc okazji, aby się lepiej z nią poznać. Wszystko więc co o niej wiedziałam było wyciągnięte od Kuby, który kiedyś opowiadał mi o tym, jak się Jasiu zakochał, o jej pracy i pasji oraz o wypadku, który zmienił jej plany. Nie dziwię się więc dziewczynie, że po tej przymusowej przerwie chce wszystko jak najszybciej nadrobić. I nie dziwię się Jasminowi, że się boi.

Położyłam rękę na jego ramieniu. Wiedziałam, że żadne słowa nie zmniejszą jego strachu o nią.

- Wiem, że się boisz, ale choćby nie wiem co, nie możesz jej tego pokazać. Z tego co opowiadał mi Kuba, sam się zgodziłeś, aby Laura dalej kontynuowała swoją karierę, potrzebuje więc twojego wsparcia. Nie może myśleć o tym, że ty gdzieś tam w Polsce umierasz ze strachu o nią, dla niej lepiej będzie, gdy się skupi na trasie z myślą, że w nią wierzysz – mówiłam.

- Masz rację, Lila – potakiwał mi Jasmin, słuchając, co mam mu do powiedzenia. – Staram się nie pokazywać po sobie swojego strachu i mam nadzieję, że Laura go nie wyczuwa przez telefon, kiedy ze sobą rozmawiamy…

Pokiwałam głową.

- Pamiętaj, Jasiek, że zawsze możesz mi się wygadać, czy jeśli będziesz czuł się samotny, możesz wpaść do mnie i razem pomilczymy, czy coś porobimy – zaproponowałam. – Ja za kilka dni będę tu praktycznie sama, Asia wyniesie się do Semira, więc mi też się od czasu do czasu przyda jakieś towarzystwo – dodałam z nikłym uśmiechem.

- Będę pamiętał – bramkarz uśmiechnął się po raz pierwszy dzisiejszego wieczora. – Lila? – zapytał kilka chwil później, podczas których znów milczeliśmy, ale tym razem było to przyjemne milczenie.

- Tak? – zainteresowałam się, wracając do żywych.

Wcześniej bowiem znowu wróciłam myślami do Kuby i tej dziwnej sytuacji pomiędzy nami. Ostatnio… hm, jak to się mówi? Ach tak, spędza mi ona sen z powiek. I mimo że śpię całkiem nieźle, to w każdej wolnej chwili myślę o Wilku.

- Od czasu twojego powrotu nie zdążyłem ci się o to zapytać – zaczął Jasmin, po czym przyglądał mi się dłuższą chwilę, jakby zastanawiając się, czy jednak warto zaczynać ten temat. Aż musiałam go ponaglić, bo wydawało mi się, że nigdy mnie o to nie spyta. – Masz mi za złe, że przekazywałem Semirowi informacje o tobie? Wiesz… wtedy – mruknął, jakby nie wiedząc, czy można na głos mówić o Hiszpanii i moich powodach, przez które tam wyjechałam.

- Nie, Jasiu, nie mam – uśmiechnęłam się. – Kiedy z tobą rozmawiałam, domyślałam się, że Semir z ciebie wszystko wyciąga, bo raczej ani z Krzyśka, ani Kuby by mu się to nie udało. I nawet cieszę się, że może trochę dzięki mnie się ze sobą zaprzyjaźniliście. Pamiętasz, zawsze mówiłam, że dwoje Bośniaków powinno się trzymać razem?

Z Jasmina jakby uszło powietrze. Widać było, że go ta sprawa trapiła i teraz odczuł ulgę.

- No tak, ale my wtedy kompletnie nie nadawaliśmy na tej samej fali – mówił. – Wciąż bardzo się różnimy, a do tego wtedy Semir miał już tu swoich przyjaciół i ja nie chciałem się między nich pchać…

- Ale ich już nie ma i teraz ma ciebie – poklepałam go po ramieniu z uśmiechem. – Mam nadzieję, że ci pomaga? – podpytywałam, zadowolona, że wreszcie ktoś nie chce rozmawiać o mnie, jak to ostatnio bardzo często bywa. A ja tak bardzo tego nie lubię…

- Po części trochę dzięki Semirowi jestem teraz z Laurą – wyjaśnił mi Jasiek.

- To dobrze, bo wiem, że Semir czasami jest bardzo egoistyczny…

- To prawda – przytaknął. – Ale wtedy bardzo się wszystkim interesował. Choć brakowało mi zdania kobiety…

- Wiesz, że zawsze mogłeś do mnie zadzwonić – powiedziałam.

- Wiem, ale chyba wtedy nie myślałem logicznie – przyznał się.

- Ech, ci zakochani – westchnęłam teatralnie.

Jasmin roześmiał się.

- Ale skoro już tu jesteś, to chciałbym cię o coś zapytać – zaczął. - Bo potrzebuję zdania kobiety, podobnej trochę do mojej Laury, a wy pod względem charakteru jesteście w pewnym stopniu do siebie podobne – tłumaczył. Pokiwałam głową na znak, że go rozumiem. – Czy gdybyś byłaś z facetem pół roku, no może trochę dłużej, to zgodziłabyś się zostać jego żoną? – zapytał, uważniej mi się przyglądając.

- Chcesz się oświadczyć Laurze, tak? – Jasiu nieśmiało przytaknął. – Nie chcę za ciebie decydować, bo to jest ważna życiowa decyzja i leży ona w waszych rękach… ale jeśli pytasz się o moje zdanie, to… na razie się z tym wstrzymaj. Ja zawsze powtarzam, że żeby z kimś być, trzeba go dobrze poznać, a do tego potrzeba kilku lat. Raz zgodziłam się dość wcześnie i sam widzisz… wciąż nie mam męża.

Jasmin przytaknął, a później obiecał mi, że sam się nad tym zastanowi. Miał bowiem dwa punkty widzenia – mój i Semira. I oba były różne.

- A ty, Lila, doszłaś już do siebie, prawda? – spytał nagle, jakby nawiązując do mojej wzmianki na temat zaręczyn z Lewandowskim, które nie do końca doszły do skutku, bo kilka dni przed tym on mnie zostawił.

Przytaknęłam i mam nadzieję, że moja gestykulacja była przekonująca.

- I już nie będziesz wyjeżdżać do Barcelony? – pytał dalej.

- Na razie nie widzę powodu, aby opuszczać Poznań. Chcę tu zostać na stałe – poinformowałam go. – Ale nigdy nie można mówić nigdy. Nie wiem, co się wydarzy w moim życiu. Kiedyś nie wyobrażałam sobie wyjazdu z Polski, a teraz wiem, że jeżeli coś się złego wydarzy, mam drugie miejsce na ziemi, a którym będzie mi dobrze.

- Mam nadzieję, że nie będziesz musiała wyjeżdżać, bo naprawdę było tu smutno bez ciebie – oznajmił mi.

- Ja też mam taką nadzieję – przytaknęłam.

- Wiesz, to dziwne, że taka fajna dziewczyna jak ty wciąż jest sama – powiedział nagle.

- No cóż, tak wyszło – wzruszyłam ramionami.

Jakoś się nigdy nad tym specjalnie nie zastanawiałam.

- Oho, Laura wyjechała, a ten już romansuje! – zaśmiał się Semir, który znikąd pojawił się obok nas.

Nawet nie zauważyłam, kiedy położył małą do łóżeczka, tak zajęłam się rozmową z bramkarzem.

- Wiesz co, Semir? Lubię cię, ale czasem mógłbyś się ugryźć w język – syknęłam, widząc że Jasminowi zrobiło się przykro, mimo że to był żart ze strony pomocnika. Ale Jasmin zazwyczaj wszystko za mocno bierze do siebie. – A ty się nim nie przejmuj, głupoty gada, jak zawsze – powiedziałam do Jasia, uśmiechając się.

- Może i gadam głupoty – przytaknął Bośniak – ale jedna rzecz tak jak Jaśka, również mnie zastanawia. Dlaczego ty Lila wciąż jesteś wolna? – spojrzał na mnie uważnie.

- A nie widzisz, że mam but stabilizujący na nodze? – odpowiedziałam mu jak idiocie. – Nie mogę więc być szybka w takim unieruchomieniu.

Kotor i Ivan, którzy zaczęli się nam przysłuchiwać odkąd doszedł do naszej dwójki Semir, bowiem rozmowa stała się głośniejsza, parsknęli równocześnie śmiechem, a to przykuło uwagę innych, którym trzeba było wyjaśniać, dlaczego chłopaki się śmieją. Minęło więc dobrych kilka chwil, zanim się wszyscy uspokoili.

- Lila, przestań sobie żartować – pokręcił głową Semir, widząc, że może dojść znów do głosu.

- Kochany – pogłaskałam go po policzku – fajne dziewczyny czekają na fajnych facetów, dlatego tak długo są same – wyjaśniłam mu.

- A mówi się, że fajne dziewczyny kochają skurwieli – podzielił się swoim zdaniem bośniacki pomocnik.

- Semir, nie przy dziecku! – zgromiła go Asia, mimo że Lilka spała. Widocznie uczula go na przyszłość.

- Przepraszam… kochają drani – Semir poprawił się, spoglądając na szatynkę, by się upewnić, czy dobrze powiedział.

Asia pokiwała głową, że takie słownictwo jest do przyjęcia.

- Ale coś w tym jest – powiedział Ivan, wymownie wznosząc oczu ku górze, by później wbić we mnie swoje spojrzenie.

Westchnęłam ciężko i pokręciłam z politowaniem głową, nie mając jednak zamiaru tłumaczyć mu tego, iż nie kocham Huberta, skoro on i tak wie swoje. Z Ivanem czasami lepiej się nie spierać, bo z niego jest naprawdę twardy zawodnik.

- Ale ostatecznie i tak wychodzą za grzecznych chłopców – dodałam więc, kończąc tą rozmowę.

Jednocześnie powoli zaczęłam schodzić z parapetu i kuśtykać w stronę mojego pokoju.

- A ty gdzie? – zdziwił się Semir, widząc co robię.

- Idę na balkon się przewietrzyć – mruknęłam, zarzucając na ramiona kurtkę, bo mimo iż mieliśmy początek marca, chłód na dworze dawał się we znaki. – Mam już dosyć waszego przesłuchania. A poza tym daję wam wolną rękę, możecie teraz do woli mnie obgadywać.

I po tych słowach wyszłam na zewnątrz, zostawiając ich samych sobie z nadzieją, że zostawią mnie w spokoju. Nie cieszyłam się jednak zbyt długo samotnością, nawet nie zdążyłam się porządnie zamyślić, bo oto Asia postanowiła sprawdzić, czy wszystko w porządku.

- Wszystko ok? – spytała, opierając się o barierkę obok mnie i wlepiając we mnie uważne spojrzenie.

- No jasne, a dlaczego miało by nie być? – odpowiedziałam beztrosko.

- A bo tak pomyślałam… - zawahała się, nie wiedząc, jak się wytłumaczyć.

- Myślisz, że się nimi przejmuję? – prychnęłam, uśmiechając się pod nosem. – Jeśli tak, to jesteś w błędzie. Już się przyzwyczaiłam do ich gadania, a wyszłam, żeby dać im wolną rękę. Mogą teraz rozmawiać o mnie do woli, a ja przynajmniej nie będę mogła tego usłyszeć.

Asia pokiwała głową i naprawdę wydawało mi się, że mi uwierzyła. Bałam się, że mimo iż mówię jej prawdę, ta będzie wiercić mi dziurę w brzuchu, sądząc, że dzieje się coś złego.

- Lila… miałam ci się o to spytać odkąd wyszłam ze szpitala, ale z tego wszystkiego wylatuje mi to wciąż z głowy – Asia nagle zmieniła temat. – Dzwoniłaś do Kuby, tak jak mi obiecałaś? Wyjaśniliście sobie wszystko?

- Nie, a co, znowu ci się skarżył? – spytałam, unosząc brew nad prawym okiem.

Będę musiała z nim poważnie porozmawiać. Niepotrzebnie miesza w nasze sprawy osoby trzecie, które później niepotrzebnie się wszystkim stresują.

- Nie, nie rozmawiałam z nim, ale czułam, że tego nie zrobiłaś – powiedziała Aśka, kręcąc głową z dezaprobatą. – Dlaczego?

- Jakoś nie było okazji… - mruknęłam, po czym wyciągnęłam telefon z kieszeni kurtki, by nie wdawać się z nią w niepotrzebną dyskusję. Tak naprawdę nie wiedziałam, co jej odpowiedzieć, wolałam więc to załatwić przy niej, aby się już więcej nie martwiła. – Ale zaraz zadzwonię, jeśli ci to ulży.

Kawecka pokiwała zamaszyście głową, jakby bardzo zadowolona z faktu, iż na mnie wpłynęła i wreszcie zrobiłam to, co chciała. Wybrałam więc numer Wilka w swoim dotykowym telefonie, wzdychając ciężko, po czym czekałam na połączenie. Pierwszy sygnał, drugi, trzeci… W międzyczasie Semir zawołał Aśkę, bo Lilka się obudziła i on nie mógł jej uspokoić. Pewnie była głodna. Kawecka więc musiała wyjść, jednak zapowiedziała mi od razu, że sprawdzi, czy na pewno do Kuby zadzwoniłam. Boże, o co tyle zachodu?

- Halo? – usłyszałam głos Wilka, który przerwał mi zastanawianie się nad tym, dlaczego Aśce tak bardzo zależy na mojej rozmowie z Kubą.

- Cześć Kubuś, co słychać? – odezwałam się, mimowolnie się uśmiechając na dźwięk jego głosu, za którym tak bardzo tęskniłam.

- Lila, jak miło, że dzwonisz – powiedział i wiedziałam, że w tej chwili się uśmiecha. – Co u mnie? A wszystko w porządku.

I zaczął mi opowiadać o swoich treningach, o tym, że się dobrze dogaduje z kolegami, że mu się w Gdańsku podoba, że coraz więcej miejsc już zna, że czuje wsparcie trenera, że najprawdopodobniej wyjdzie w najbliższym meczu w pierwszej jedenastce… Gadał jak najęty, a ja słuchałam. Tak jak to było zawsze, kiedy wracał z treningu i musiał mi opowiedzieć każdą minutę, która miała miejsce dnia dzisiejszego.

- Muszę ci tyle miejsc pokazać! – mówił, a może nawet  to był już krzyk? – Bo przyjedziesz do mnie tak jak mi obiecałaś? – upewniał się.

- No jasne, czy ja kiedyś nie dotrzymałam danej obietnicy? – spytałam retorycznie. – Tylko muszę pozbyć się najpierw tego buta stabilizującego, no i niech pogoda się trochę poprawi, bo spacery ze mną w mrozie nie są przyjemne…

Kuba się roześmiał, jakby przypominając sobie, jakie ze mnie jest straszny zmarzluch. Taki sam jak z niego.

- Bardzo brakuje mi tu was wszystkich, wiesz? – powiedział smutno. – A właśnie, mów, co u was słychać – ponaglił.

- No u nas, hm, trochę zmian – zaczęłam. – Asia z Lilką wróciły do domu, ale nie na długo, bo za kilka dni, góra dwa tygodnie przeniosą się do Semira. Wiesz, żeby stworzyć prawdziwą rodzinę – tłumaczyłam mu w razie, gdyby nie zrozumiał.

- Czyli zostaniesz sama? – dopytywał.

- No tak – przytaknęłam. – Ale na razie nic na to nie wskazuje, bo w domu panuje niesamowity gwar. Chłopaki przychodzą do Lilki, zachwycają się nią, a przy okazji mnie denerwują swoim gadaniem. Wiesz, jacy oni są – mówiłam, wznosząc oczy ku niebu.

Kuba się zaśmiał, a przez to wiedziałam, że rozumie, o co mi chodzi.

- Chciałbym przy tym być… - westchnął.

- Wyślę ci zdjęcia – obiecałam mu. – Artjom dostał dzisiaj jakiegoś bzika i wziął mój aparat leżący beztrosko na komodzie, i teraz pstryka wszystkim fotki, nawet nie patrząc, jaką ma minę – tłumaczyłam.

- Głupki – skomentował to.

- A tam u ciebie takich debili nie ma jak u nas? – śmiałam się, przyglądając się miasto spowitemu malutką pierzynką śniegu.

- Wydaje mi się, że największymi błaznami w zespole, to jestem ja i Młody – przyznał, chichocząc.

- Mogłam się tego po was spodziewać – zawtórowałam. – A jaką tam macie pogodę? – spytałam.

- Dużo śniegu i zimno, nie spodobałoby ci się. A w Poznaniu? – zainteresował się.

- To w Poznaniu troszkę lepiej – poinformowałam go.

- A jak tam powrót do szkoły? W porządku wszystko?

- O tak, chłopaki przechodzą samych siebie. Stwierdzili, że dzięki tym prezentacjom, które teraz przedstawiamy na lekcjach, wiesz… – Kuba mruknął, że tak. – No i dzięki temu na pewno pojadą do Hiszpanii, to jeszcze pomagają mi w każdej, nawet najmniejszej czynności.

- To dobrze – powiedział poważnie Kuba. – Będę spokojniejszy, wiedząc, że ktoś się tam o ciebie troszczy.

Zrobiło mi się niesamowicie ciepło na sercu, na jego słowa.

- I to dlatego dzwonisz do Aśki i pytasz się jej, co u mnie, zamiast zadzwonić do mnie, bo się martwisz? – spytałam po chwili ciszy, wyrzucając w końcu z siebie to, co mnie nurtowało od kilku dni. – Jeśli tak, to proszę cię, więcej tego nie rób. Wiesz, jak ona się tym wszystkim przejęła? Odkąd wróciła do domu wciąż mnie podpytuje, o co się pokłóciliśmy, a ja nie wiem, jak ją uspokoić.

W słuchawce zapadła chwila ciszy, po czym usłyszałam skruszony głos Kuby:

- Nie chciałem jej denerwować…

- Ale zdenerwowałeś ją i przy okazji też mnie – powiedziałam spokojnie, bo rozumiałam, że nie o to mu chodziło. A poza tym jemu trzeba wszystko wyjaśniać, nie naciskając na niego zbytnio. – Kuba, załatwiajmy nasze sprawy między sobą, ok? Nie wplątujmy w to innych, dobra? – próbowałam to z nim ustalić.

- Jasne, Lila, ale… - zawahał się – czy my mamy jakieś sprawy między sobą, które musimy załatwić? – zainteresował się.

Nie wiedziałam, co mu odpowiedzieć. Było coś, jakiś kołek, który tkwił między nami, ale nie umiałam mu wyjaśnić, o co chodzi. I pewnie dlatego po raz kolejny zamiotłam ten problem pod dywan.

- To tak na przyszłość, wiesz – zająknęłam się. – Chciałam po prostu, abyś to wiedział, abyśmy to ustalili, tak w razie czego... – plątałam się.

- Jasne – przytaknął Kuba dość niemrawym tonem głosu. – Lila? – spytał po chwili. – A między nami jest wszystko w porządku?

Czyli Wilczek zastanawiał się nad tym samym, nad czym ja się ostatnio zastanawiałam. I sama nie wiedziałam, jak jest. Wyjazd nam kompletnie nie służy, choć mi się wydaje, że to coś przed jego przeprowadzką się popsuło. Nie wiedziałam tylko co.

- Ty mi to powiedz – odparłam więc, licząc, że może on ma jakieś przypuszczenia. – Z mojej strony jest po staremu – dodałam, choć nie byłam tego taka pewna.

- Z mojej też – zapewnił mnie Kuba.

- To świetnie – rzuciłam.

- Super – odparł.

Zapadła wymowna cisza, która idealnie puentowała naszą rozmowę. Coś przed sobą ukrywaliśmy i żadne z nas nie chciało puścić pary z ust na ten temat.

- Ej, dam ci teraz Aśkę, bo widzę, że właśnie idzie na balkon, by sprawdzić, czy z tobą rozmawiam i czy wszystko w porządku – powiedziałam, przerywając tą dość krępującą cisze między nami.

Sylwetka Kaweckiej kroczącej w moim kierunku, przyniosła mi ulgę. Podczas rozmowy z Kubą. Coś tu nie grało, ewidentnie.

- Trzymaj się, będę trzymać kciuki za twój występ w Lechii – zapewniłam go. – No i odezwij się do mnie czasem.

- Ty również – szepnął.

Kiedy tylko wypowiedział te słowa, szatynka otworzyła balkonowe drzwi i stanęła obok mnie, przyglądając się mi. Z uśmiechem podałam jej telefon, mówiąc, żeby sobie z Kubą porozmawiała i zapewniając ją, że wszystko w porządku, ze sobie wyjaśniliśmy nasze sprawy. Kuba chyba potwierdził moje słowa, bo Aśka była usatysfakcjonowana rozmową z Wilkiem. Po tym wszystkim wzięła telefon ze sobą do środka i zrobiła Kubę na głośnomówiący, by wszyscy Lechici zgromadzeni w naszym salonie mogli sobie z nim pogadać. Choć nie wiem, czy te krzyki dochodzące z pomieszczenia można nazwać rozmową… za którą rachunek oczywiście zapłacę ja. Ale kto by się tym teraz przejmował?

Zwłaszcza, że ja miałam coś innego na glosie. Nie brałam więc udziału w tej konferencji, bowiem wciąż stałam na balkonie i wpatrywałam się w miasto, mimo zimna, które coraz bardziej dawało mi się we znaki. Musiałam to wszystko przetrawić. Miałam nadzieję, że rozmowa z Kubą rozwieje wszelkie wątpliwości i dzięki niej przestanę się zamartwiać, a ona namnożyła ich jeszcze bardziej. Mimo że niby wszystko było w  porządku, oboje zapewniamy się i samych siebie, że jest między nami po staremu, to coś jednak się popsuło. Nie wiem, kiedy, jak i dlaczego, ale coś nie grało. I czułam to mimo odległości, ale przez telefon nie jestem w stanie się tego dowiedzieć. Poza tym nie wiem, czy oko w oko byłabym w stanie rozgryźć Wilka, bowiem Kuba ostatnio jest zupełnie kimś innym niż kiedyś. Zmienił się w ostatnim czasie, nie był już tym samym Kubą co kiedyś. Zaskakiwał mnie na każdym kroku, a do tego coś przede mną ukrywał. Czułam, że coś do męczy, a na moje pytania odpowiada wymijająco. To wszystko sprowadzało się do jednego wniosku – Wilk nie jest ze mną szczery.

A najgorsze w tym wszystkim jest to, że ja z nim chyba też.

_______________________________

Wszystko mi mówi, abym coś tu wreszcie napisała. Komentarz Derpiny, ponaglający mnie (tak, ponaglajcie mnie, czasami taki kop z Waszej strony jest mi potrzebny), piosenka Muńka w radio, którą usłyszałam, gdy jechałam samochodem i która chyba już na zawsze będzie mi się kojarzyć z Kubą, wywiady z Ivanem (polecam TEN, on idealnie pokazuje, jakim Djuka jest cudownym człowiekiem), nowy terminarz Ekstraklasy… dosłownie WSZYSTKO! A więc oderwałam się od grafiki inżynierskiej i coś tu nastukałam. Mam nadzieję, że się nada.

Ostatnią niedzielę sezonu 2012/13 Ekstraklasy spędziłam w Kotle na Bułgarskiej. Pożegnaliśmy Ikonę Lecha Poznań – Piotra Reissa i jednego z ostatnich Prawdziwych Lechitów – Ivana Djurdjevića, którzy osobiście są dla mnie jednymi z moich ulubionych piłkarzy Kolejorza. To było niesamowite przeżycie móc ich pożegnać na żywo, zobaczyć ostatniego gola w Lechu w wykonaniu Ivana, podopingować razem z chłopakami. Dziękuję Wam panowie za wszystko, co zrobiliście w naszych barwach. Będę Was darzyć wielkim szacunkiem do końca mych dni. Dziękuję również Tobie, Lechu, za ten sezon. Dziękuję za zdobyte wicemistrzostwo. Niedosyt mały jest, ale przed sezonem taki wynik bralibyśmy w ciemno. Do zobaczenia na stadionie już za półtora miesiąca – w nowym sezonie podczas spotkań Ligi Europejskiej, T-Mobile Ekstraklasy oraz Pucharu Polski. Oby wykorzystać dobrze transferowe okienko i czas na przygotowania, dzięki czemu następne miesiące będą dla nas równie piękne, co te mijające.

KOLEJORZ!

Ivan cieszący się z gola wraz z Kotłem.

 

SZACUNEK NA ZAWSZE, PIOTREK, SZACUNEK NA ZAWSZE! SZACUNEK NA ZAWSZE, IVAN, SZACUNEK NA ZAWSZE!

 

Tak, tak, wśród nich jestem i ja. Podpowiem - na biało :P

Ivan też, Ivan też, przyjacielem Kolejorza jest! i Tylko dla Reissa, dziewiątka tylko dla Reissa!

Do następnego!