34. Nowy członek rodziny.

Kuba mówiąc, że jesteśmy już blisko celu naszej szalonej podróży, nie mylił się ani trochę. Chwilę później pani w przed szpitalnej portierni podniosła przed nami barierkę, dzięki czemu właśnie w tej chwili parkowaliśmy na terenie szpitala, a będąc bardziej dokładną osobą, przed wejściem, przed którym zazwyczaj podjeżdżają karetki z rodzącymi kobietami w środku. A my dzisiaj trochę taką „karetką” byliśmy. Pielęgniarz z wózkiem inwalidzkim od razu podjechał z lewej strony naszego samochodu i już pomagał Asi z niego wysiąść.

- Semir, ty też wysiadaj i idź z Aśką – poinstruowałam chłopaka z tylnego siedzenia, bo ten wciąż nie bardzo potrafił odnaleźć się w aktualnej sytuacji. – My zaparkujemy auto i zaraz do was dołączymy.

- Ale… dlaczego? – spytała Aśka, siadając już na wózku i próbując nie zapominać o regularnym oddychaniu.

- Asiu, pomyśl, przecież zanim dokuśtykam się na górę, to i tak zostawicie mnie w tyle – wyjaśniłam jej spokojnie, uśmiechając się do niej pokrzepiająco. – A tak będziesz miała kogoś bliskiego przy sobie.

- Obiecuję ci Asiu, że przyprowadzę Lilkę najszybciej jak się tylko da – dodał jeszcze Wilk, oglądając się za siebie, by spojrzeć jej w twarz i by dzięki temu dziewczyna mogła zorientować się, że mówi jej prawdę.

Kawecka już tylko pokiwała głową, nie sprzeciwiając się nam więcej. Chwilę później trzymając za rękę Semira drepczącego obok wózka pchanego przez pielęgniarza w białym kitlu, zniknęła w środku szpitala. Natomiast ja i Kuba zaparkowaliśmy samochód na parkingu na terenie szpitala i ruszyliśmy powolnym krokiem do środka. W recepcji dowiedzieliśmy się, że porodówka jest na drugim piętrze, więc to właśnie tam skierowaliśmy swoje kroki. Kiedy kilka minut później winda otworzyła się, ukazując nam szpitalny korytarz na drugim piętrze, od raz w oczy rzucił mi się Semir, chodzący po korytarzu w tę i z powrotem, i nie mogący w żaden sposób zapanować nad nerwami.

- Gdzie jest Asia? – spytałam go najspokojniej, jak tylko w tej chwili potrafiłam to uczynić, bo wiedziałam, że inaczej niczego nie wskóram.

Semir jednak nie zdążył mi cokolwiek odpowiedzieć, ponieważ z jednych z pobliskich drzwi wyszedł doktor Grabowski.

- Pani Liliano, co się pani stało? – spytał na wstępie z niesamowitym luzem i spokojem.

I gdyby zadając to pytanie, nie spojrzał na moją nogę, to nie miałabym pojęcia, o czym on do mnie mówi. Tak bardzo byłam zdenerwowana porodem Asi, że nawet zapomniałam o bucie stabilizującym na mojej nodze.

- Mały wypadek w chodnikowej dziurze. Ale to nic – wyjaśniłam mu szybko, machając na to ręką. – Co z Asią?

- Pani Joanna właśnie przewożona jest na porodówkę – poinformował mnie doktor. – Bo nawet jakbyśmy teraz podali jej leki wstrzymujące poród, to już nic to nie da. Jest na to zdecydowanie za późno.

Mówił do mnie takim spokojnym tonem głosu, jakby nic wielkiego się w tej chwili nie działo. Ale tak właściwie, to dlaczego ja się temu dziwię? Przecież to nie jest pierwsza akcja porodowa, w której pan doktor bierze udział, ma więc doświadczenie. Nie to co my.

- Ale wszystko w porządku z dzieckiem? Nic się mu nie stanie, dlatego że Asia rodzi przedwcześnie? – upewniałam się.

- Tak, wszystko mamy pod kontrolą. Proszę się nie denerwować, to że pani Joanna ma termin późniejszy niczego nie zmienia. Takie sytuacje się zdarzają, jak widać maluchowi bardzo spieszy się na ten świat – wyjaśnił mi z uśmiechem, po czym skierował swoje kroki do jednej z sal na porodówce.

Jego zapewnienia cała nasza niezwykle podenerwowana trójka przyjęła z niesamowitą ulgą.

- Czy zdecydowali się państwo na poród rodzinny? – spytała pielęgniarka, spoglądając na mnie i Semira, stojącego tuż obok mnie.

Zaprzeczyłam, zanim Stilić zdążył się zastanowić nad sensem zadanego przez nią pytania. Wszystko działo się tak szybko, że ledwo co nadążałam nad rejestracją wydarzeń, co w przypadku Bośniaka wychodziło gorzej niż w moim. Ktoś więc musiał nad tym wszystkim zapanować i tym kimś oczywiście byłam ja. Jak zwykle, można by rzec. Kiedy tylko pielęgniarka usłyszała moją odpowiedź zniknęła za drzwiami, tak jak chwilę temu zrobił to doktor Grabowski.

- Dlaczego zdecydowałaś za mnie? – naskoczył na mnie Semir, kiedy tylko zamknęły się owe drzwi. – A może ja chciałbym przy tym być?

- Popatrz na siebie – odpowiedziałam spokojnie. – Przecież byś tam zemdlał i jeszcze musieliby się tobą zająć. Niech się lepiej skupią na Aśce i na twoim dziecku – dodałam.

- Moim dziecku? – zdziwił się Bośniak, jakby nie zrozumiał, co do niego mówię.

Mam tą świadomość, że on nie jest Polakiem, ale przecież doskonale zna mowę polską, Ivan go jej nauczył. Nie rozumiem więc, czego nie zrozumiał w mojej wypowiedzi? Niestety, po bośniacku to mu tego nie powtórzę, bo po prostu nie władam tym językiem…

- Przecież właśnie zostajesz ojcem – wyjaśniłam mu więc to raz jeszcze w moim ojczystym języku. – To ty będziesz wychowywał dziecko Aśki, zwłaszcza, że Emil nie ma zamiaru angażować się w jego wychowanie – dodałam, zaciskając pięści.

Wciąż miałam wielką ochotę wygarnąć temu pacanowi, który zniszczył Aśce życie, co o nim myślę. Choć… ostatecznie wyszło na to, że nie do końca je zniszczył. Przecież od tej chwili Asia będzie miała kogoś, kto będzie ją bezgranicznie kochał i kogo ona będzie kochała równie mocno, a pewnie nawet i mocniej. A do tego może Semir okaże się tym właściwym, mimo moich obaw? Może tak właśnie miało być? Po co miałaby się męczyć u boku tego sukinsyna, kiedy tu w Poznaniu, czekało na nią, mam nadzieję, lepsze życie?

Bośniak tymczasem przytulił się do mnie, wyrywając tym z chwilowego zamyślenia. Nie bardzo rozumiałam, dlaczego dostąpiłam takiego zaszczytu z jego strony.

- Dziękuję ci za te słowa – powiedział Stilić, wyjaśniając mi tym powód tych nagłych czułości.

- Nie ma sprawy, w końcu taka jest rzeczywistość – powiedziałam, wzruszając ramionami i klepiąc go pokrzepiająco po plecach.

Od tej chwili zapadła między naszą trójką niczym niezmącona cisza. Semir znów krążył po szpitalnym korytarzu, zachowując się dokładnie tak, jak prawdziwy ojciec, oczekujący na narodziny swojego pierwszego dziecka. Widać, że się tym wszystkim przejął, co chyba powinno mnie zadowolić, ponieważ pokazywało to, że się zaangażował. Ale ja i tak będę się mu bacznie przyglądać, mimo tych wszystkich oznak, iż Bośniak naprawdę poważnie traktuje związek z Kawecką. Muszę być czujna, by w razie czego uchronić ją przed cierpieniem i nie móc sobie wyrzucać, że dopuściłam do jakiegoś nieszczęścia.

- Lila, usiądź, bo zaraz padniesz – to Kuba jako pierwszy odezwał się po dłuższym milczeniu, podnosząc wzrok na mnie znad swoich palców, które jeszcze chwilę temu oglądał z każdej możliwej strony.

- Nie, ja tu nie wysiedzę. Nie dam rady – zaprzeczyłam, kręcąc głową. – Idę się przewietrzyć. Jak już coś będzie wiadomo, to od razu do mnie dzwońcie, a zaraz do was wracam – poinformowałam ich, od razu ruszając w stronę windy.

- Idę z tobą – zadecydował Kuba.

- A nie będzie lepiej, jak zostaniesz z Semirem? – spytałam go.

- On sobie świetnie tu sam poradzi, a poza tym, mi też się przyda trochę świeżego powietrza – dodał Wilczek, a ja już nie miałam zamiaru się z nim sprzeczać.

W ogóle nie miałam nic przeciwko jego towarzystwu, dlatego nic więcej już nie powiedziałam. Kilka minut później siedzieliśmy obok siebie na ławce przed wejściem do szpitala. Na dworze było strasznie zimno, jak przystało na zimową noc. Zaczęłam szperać w torebce, w poszukiwaniu… hm, sama tak właściwie nie wiedziałam czego szukam, ale nie potrafiłam zaprzestać tego procederu.

- Spokojnie, Lila – szepnął Kuba, łapiąc mnie za rękę, by udaremnić mi dalsze przewracanie zawartości w mojej torebce. – Z tego co wiem, to papierosów już tam nie masz, bo nie palisz od kilku lat.

Uśmiechnęłam się pod nosem. No tak, to tego szukałam. Skąd on wiedział?

- Niestety, nie od kilku lat… – zaprzeczyłam z westchnieniem.

- Jak to? – zdziwił się Kuba, przyglądając mi się uważniej.

- Nikotyna zawsze mnie uspokajała, dobrze o tym wiesz. A po tej hecy z Lewym i Semirem trudno mi było to wszystko wytrzymać, więc wróciłam do palenia, ale rzuciłam je znowu. I tak jest w kółko… - tłumaczyłam mu. – Wiem, zawiodłam cię – dodałam po chwili, spuszczając wzrok.

- Nie, nie zawiodłaś mnie, Lila – zaprzeczył szybko Kuba, łapiąc delikatnie mój podbródek, by unieść go w górę. – Doskonale rozumiem co przeżywałaś, w końcu sam zawiodłem się na kobiecie, z którą chciałem spędzić resztę swojego życia. Wiem więc, że wtedy szuka się różnych sposobów na zapomnienie, złagodzenie bólu…

- Ty akurat miałeś je całkiem niezłe – wspomniałam z kwaśnym uśmiechem. – Ech, chętnie bym teraz zapaliła… - westchnęłam.

- Przestań. Swój limit tej trutki już wyczerpałaś – upomniał mnie.

- Dzięki za przypomnienie – zaśmiałam się. – Po prostu bardzo denerwuję się i nie wiem, co ze sobą zrobić.

- Wszyscy jesteśmy zestresowani, ale spokojnie. Jestem pewien, że Asia da sobie radę – zapewnił mnie Kuba, klepiąc po dłoni. - A poza tym, chciałem ci powiedzieć, że bardzo ładnie się zachowałaś w stosunku do Semira. On na pewno docenia twoje słowa. I Asia też je doceni, gdy tylko je usłyszy.

- Nie wiem, o co tyle zachodu? – zdziwiłam się, wzruszając ramionami. – Przecież taka właśnie jest prawda.

- Lila, ty naprawdę nic nie rozumiesz, czy tylko tak udajesz? – zdziwił się Kuba. – Właśnie pokazałaś Semirowi, że zaakceptowałaś go u boku Aśki – wyjaśnił mi więc.

- Może i tak, ale niech sobie nie myśli, że nie będę mu patrzeć na ręce, bo…

- Wiem, wiem – przerwał mi Kuba, uśmiechając się pod nosem. – I on na pewno też ma świadomość, że będziesz patrzeć mu na ręce, jednak twoje zdanie zawsze było dla niego ważne i dlatego tak bardzo mu zależało na tym, abyś nie miała nic przeciwko niemu – wyjaśnił mi.

- Skąd ty to wszystko wiesz? – zdziwiłam się, uważniej mu się przyglądając.

- To widać – odpowiedział mi, a kiedy spojrzałam na niego podejrzliwie, dodał: - Rozmawiałem z nim.

- Spiskujecie za moimi plecami? Nieładnie, oj nieładnie – zaśmiałam się, grożąc mu palcem w powietrzu.

Kuba pokręcił tylko głową z dezaprobatą, uśmiechając się pod nosem, ale nic więcej już nie powiedział. Milczeliśmy przez chwilę, każdy myśląc o czymś innym. A może o tym samym? Tym razem jednak to ja nie mogłam znieść tej ciszy i postanowiłam ją przerwać.

- Powinnam być tam z Asią. Powinnam jakoś jej pomóc, dodać otuchy… – wyrzucałam sobie na głos, wzdychając przy tym ciężko.

- I tak bardzo jej pomogłaś – zapewnił mnie Wilczek. – Wielu na twoim miejscu dałoby się ponieść emocjom. A ty zachowałaś zimną krew.

- Gdyby nie ty, to dawno bym straciła głowę – wyznałam cicho, spuszczając wzrok.

- Przestań. Jesteś najbardziej racjonalnie myślącą osobą jaką znam – powiedział z uśmiechem Kuba. – W każdej sytuacji zachowasz chłodny rozum.

- Chyba mnie przeceniasz – pokręciłam przecząco głową, nie mogąc jednak powstrzymać się od uśmiechu.

- Nie, Liluś – Kuba zaprzeczył z znaną u niego upartością.

Powiedział to jednak takim tonem głosu, który rzadko kiedy miałam okazję słyszeć. Spojrzałam więc ze zdziwieniem na niego. Nie spodziewałam się, że gdy odwrócę głowę w jego stronę, praktycznie się z nim zderzę.

- Zawsze cię podziwiałem i to nie tylko pod tym względem – wyznał cicho, patrząc mi w oczy.

Nie potrafiłam przerwać tego spojrzenia. Wpatrywałam się w niego, jakby zahipnotyzowały mnie jego oczy, które przecież nie raz widziałam. A teraz wydały mi się takie… inne. Lekko rozchyliłam usta, ale nie potrafiłam wykrztusić z siebie jakiegokolwiek słowa. Nawet nie wiedziałam, co powinnam powiedzieć. Nie potrafiłam też odwrócić głowy, kiedy twarz Kuby zbliżała się ku mojej twarzy. To wszystko trwało ułamki sekund, ale mi się wydawało, jakby trwało wieczność. Chwilę później całowaliśmy się, siedząc wciąż na tej samej ławce przed wejściem do szpitala. Byłam tak zaskoczona obrotem sprawy, że nie wiedziałam, co powinnam zrobić w tej sytuacji. Do tego nie potrafiłam zidentyfikować stanu, w który wprowadził mnie ten nieprzewidziany ruch ze strony Kuby. A zdecydowanie coś poczułam, tylko kompletnie nie wiedziałam co. Nie zorientowałam się nawet, kiedy zaczęłam odwzajemniać jego pocałunek.

I nagle zadzwonił mój telefon, który doprowadził mnie do porządku. Oderwałam się w popłochu od Kuby i trzęsącymi rękoma odebrałam połączenie, jak się okazało, od Semira.

- Lila! Chodźcie tu! Szybko! – Bośniak krzyczał już do słuchawki, zanim zdążyłam o cokolwiek go zapytać.

- Urodziła? - spytałam słabo, bo wciąż nie mogłam dojść do siebie po tym, co się przed chwilą między nami stało.

- Tak! Tak! Chodźcie! Szybko! – Semir krzyczał dalej, a po chwili się rozłączył.

Wrzuciłam więc telefon do torebki i wreszcie przestałam wpatrywać się w swoje buty. Spojrzałam na Kubę i powiedziałam już normalnym tonem głosu:

- Asia urodziła. Chodźmy.

Po czym zabrałam kule, które były oparte o pobliski mur i powoli ruszyłam w stronę szpitala. Z tego wszystkiego ledwo co kontrolowałam swoje ruchy. Wydawało mi się, jakby moje nogi były z waty, a ręce nie miały kompletnie siły do przytrzymywania się za pomocą kul.

Kuba dołączył do mnie dopiero w środku.

- Lila, ja… - zaczął.

- Porozmawiamy o tym później – przerwałam mu, w ogóle na niego nie patrząc, tylko skupiając się na korytarzu. – Teraz najważniejsza jest Asia – dodałam jeszcze.

Tak naprawdę nie wiedziałam, co mam mu powiedzieć. Niczego nie rozumiałam, a zwłaszcza tego, jak to się stało i dlaczego do tego doszło między nami. Nie chciałam zniszczyć naszej długoletniej przyjaźni, która przez tyle lat trzymała mnie w pionie i była dla mnie naprawdę ważna. A ten pocałunek mimowolnie do czegoś takiego prowadził. Nie rozumiałam też, dlaczego Kuba to sprokurował? I dlaczego ja tego nie przerwałam, ba, wręcz zaangażowałam się w ten pocałunek? Gdyby nie telefon od Semira… Nie wiem, co by nas doprowadziło do porządku. I nawet nie chcę o tym myśleć.

Teraz jednak nie miałam czasu się nad tym wszystkim zastanawiać, bo właśnie wjechaliśmy windą na drugie piętro. W kompletnym i złowrogim milczeniu. Tam jednak dopadł do nas rozradowany Semir. Wydawało się, że aż unosił się nad ziemią ze szczęścia.

- Dziewczynka! – krzyknął, przyciskając mnie do siebie.

- Gratulacje, tatuśku – uśmiechnęłam się, klepiąc go po plecach.

- Zdecydowaliście już z Asią, jak dacie jej na imię? – zapytał Kuba niemrawo, przyglądając nam się z boku.

Mnie też ciekawiło, jakie imię dla swojego potomka wybrała Asia. Wciąż nam powtarzała, że ma kilka pomysłów, ale nie chciała się zdradzić. Musieliśmy więc wszyscy cierpliwie czekać do jej rozwiązania.

- Tak właściwie, to wiem tyle co wy– odpowiedział Bośniak, puszczając mnie wreszcie. – Asia ma jakiś pomysł, ale nie chciała go nikomu zdradzać, mi również. A ja też nie chciałem się w to wtrącać, w końcu…

- Nawet nie kończ – pogroziłam mu, przeczuwając, co ma zamiar za chwilę powiedzieć. – Jesteś jej ojcem. Jeśli będziesz przy niej w najważniejszych momentach jej życia, to będziesz jej ojcem. Bo w życiu dziecka nie liczy się to, kto cię spłodził, a to, kto wychował i kochał. Zapamiętaj to sobie raz na zawsze.

Semir pokiwał głową w geście zrozumienia. Nic już więcej nie powiedział, bo nie mógł. A to dlatego, że właśnie w korytarzu pojawiła się pielęgniarka, oznajmiając nam, że za chwilę będziemy mogli wejść do sali, w której nie tak dawno przewieziono Asię. Zanim jednak to uczyniliśmy, całą trójka poszliśmy obejrzeć małą Kawecką. I wszyscy zgodnie stwierdziliśmy, że jest bardzo podobna do swojej mamy. Aśka nawet gdyby chciała, to by się jej nie wyparła. Ten sam kolor oczu, taki sam nos i usta, tylko była jedna różnica. Mała była blondynką, a nie szatynką, ale przecież włosy mogą jej jeszcze ściemnieć w ciągu najbliższych kilku lat. Była naprawdę śliczna i taka malutka. Kruszynka, którą bałabym się wziąć na ręce, by niechcący nie zrobić jej krzywdy. Zrobiliśmy jej kilka zdjęć, żeby móc je pokazać szczęśliwej mamie. No i nie tylko jej, bo znając Lechitów, to kiedy tylko dowiedzą się o porodzie dziewczyny, będą ciekawi, jak nowonarodzone maleństwo wygląda.

Kilkadziesiąt minut później nieśmiało wchodziliśmy do sali, w której Aśka leżała na szpitalnym łóżku i widać po niej było niesamowite zmęczenie. Uśmiechnęła się niemrawo w momencie, gdy tylko zauważyła naszą trojkę.

- Jest podobna do ciebie – powiedziałam od razu po wejściu, a chłopcy potwierdzili moje stwierdzenie. – Gratuluję, szczęśliwa mamuśko – dodałam, ściskając Kawecką.

- Jest śliczna – chwilę później te słowa w jej kierunku wyszeptał Semir z ewidentną gulą w gardle, siadając na łóżku obok Asi i obejmując ją z czułością.

- Naprawdę? – spytała.

- Tak, zobacz – dodałam, podsuwając jej pod nos aparat.

 Trochę czasu zajęło nam oglądanie zrobionych wcześniej przez nas zdjęć i zachwycanie się malcem. Wymienialiśmy wszystkie cechy, pośród których zauważyliśmy podobieństwo do Asi. Dobrze, że nie zdążyłam wypakować z torebki aparatu, który miałam ze sobą w Gdańsku, bo inaczej zdjęcia musielibyśmy robić komórką, a wtedy jakoś nie byłaby tak dobra i nie zauważylibyśmy tylu szczegółów.

- Lekarz powiedział, że jest zdrowa i że za długo w inkubatorze nie poleży, bo jak na wcześniaka jest bardzo silna – poinformowała nas Asia z dumą.

- Po mamie – powiedział Semir, całując ją w czoło.

- A ty, jak się czujesz? – spytałam Aśkę.

- Bardzo zmęczona, ale niezwykle szczęśliwa – szepnęła z uśmiechem.

Nie musiała nawet tego mówić, to było po niej widać.

- To może my cię zostawimy, żebyś mogła odpocząć? – zapytał Kuba.

- Nie, zostańcie. Tak właściwie cieszę się, że jesteście tu ze mną wszyscy, bo muszę z wami porozmawiać – zaczęła tajemniczo Asia.

Po tych słowach całą trójką rozsiedliśmy się wygodnie na jej szpitalnym łóżku i spojrzeliśmy na nią z uwagą.

- Ostatnio dużo myślałam o tym wszystkim, co mnie spotkało i wiem, że bez was bym sobie nie poradziła. Pomogliście mi w potrzebie, jak prawdziwi przyjaciele. Jestem wam za to naprawdę bardzo wdzięczna…

- Przestań Asiu, to nic takiego – zapewnił ją Kuba.

- Wręcz przeciwnie – ta jednak uparcie zaprzeczyła. – Jesteście moimi przyjaciółmi i cieszę się, że was mam. Chciałabym też jakoś podziękować wam za to, co dla mnie zrobiliście. Dlatego mam do was prośbę… Czy zostalibyście rodzicami chrzestnymi mojej córki? – spytała, spoglądając uważniej na mnie i Kubę.

Nie spodziewałam się tego, naprawdę. Kuba chyba także. Byłam jednak bardzo dumna z tego, że mogłam dostąpić takiego zaszczytu z jej strony.

- Jak mogłabym wam odmówić? – spytałam retorycznie. – Jestem naprawdę zaszczycona, że wybrałaś mnie na chrzestną swojej córki – powiedziałam Asi, ściskając ją i całując w oba policzki.

- Cieszę się, że się zgadzasz – odpowiedziała mi z uśmiechem Kawecka. – Mam nadzieję Kuba, że ty też się zgodzisz – swój wzrok przeniosła na Wilczka.

- Naprawdę chcesz, abym to ja został chrzestnym twojej córki? – zapytał Wilczek, wciąż nie dowierzając, że jej propozycja jest prawdą.

- Naprawdę. Uważam, że jesteście idealnymi kandydatami na rodziców dla mojej córeczki – zapewniła nas Asia. – Mam nadzieję, że nam nie odmówisz? – spytała, wciąż uważnie spoglądając na Kubę.

- Oczywiście, że nie. Nie mógłbym – zapewnił ją Wilczek, całując po rękach.

- Dziękuję ci – szepnęła Asia.

- Nie, to ja ci dziękuję – odpowiedział jej Kuba, który wciąż nie wierzył w to, co się dzieje.

- To teraz nie pozostało nic innego, jak wybrać dla małej imię. Może wreszcie zdradzisz je nam, jej rodzicom? – zapytałam, unosząc brew nad prawym okiem.

- Chyba już dłużej nie mogę tego przed wami ukrywać – Asia uśmiechnęła się pod nosem. – Już dawno wpadłam na pomysł imion dla mojego dziecka. Gdybym urodziła chłopca, to dałabym mu na imię Jakub, na twoją cześć, Kuba. Ale skoro jest dziewczynka, to… poznaliście dzisiaj Liliankę Kawecką.

Zrobiłam wielkie oczy, kiedy to usłyszałam. Byłam tak zszokowana, że aż nie mogłam wydobyć z siebie głosu. Już to, że zostałam chrzestną córeczki Asi, było dla mnie ogromnym zaszczytem, ale to, że jej dziecko będzie nosiło moje imię… zatkało mnie. Po prostu. Naprawdę, wszystkiego mogłam się spodziewać po dzisiejszym dniu, ale nie tego. W ogóle na myśl mi taka sytuacja nie przyszła.

- Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko temu, aby moja córka nosiła takie samo imię jak twoje – powiedziała Asia, ponieważ wciąż niczego nie powiedziałam. Ale ja po prostu nie mogłam wydobyć z siebie głosu. – Naprawdę chciałabym, aby mała była tak twarda i wytrwała jak ty. Aby się nie poddawała, gdy życie kopnie ją w tyłek. Będziesz dla niej dobrym przykładem, nie to co jej słaba i rozhisteryzowana matka...

- Teraz to przesadziłaś – zaprzeczyłam, nagle odzyskując głos. – Świetnie sobie poradziłaś w tej sytuacji, w której postawił cię Emil.

- Gdyby nie wy, to bym sobie nie poradziła – mruknęła Asia, ale widząc nasz wzrok, skończyła ten temat. – Kochani, a więc poznaliście dzisiaj Lilianę Kawecką, a może w przyszłości Lilianę Kawecką Stilić?

- Naprawdę? – tym razem to Semir się zdziwił na słowa Asi.

- Na razie musimy pozbawić Emila praw rodzicielskich, a później możemy pomyśleć o adopcji – szepnęła Kawecka.

Semir nie wierzył w to co słyszy. Był niesamowicie szczęśliwy z tego, że możliwe, iż niedługo zostanie ojcem Lilianki tak naprawdę. Ja i Kuba także byliśmy szczęśliwi, ponieważ zostaniemy rodzicami chrzestnymi małej Kaweckiej. A ja do tego byłam dumna, że będzie ona nosiła moje imię. Wiedzieliśmy, że wszyscy razem i każdy z osobna dokona wszelkich starań, aby mała naprawdę miała piękne życie.

- Będzie najszczęśliwszą osobą na ziemi – zapewnił Asię Semir.

- Będzie miała piękniejsze dzieciństwo od naszego, już ja się o to postaram – dodałam, spoglądając wymownie na Asię.

- I będzie kibicować Lechowi, bo z takimi rodzicami nic innego jej już nie pozostało – dodał Kuba.

I trudno było się z tym nie zgodzić.

______________________

Tadaaaaaaam! Dzieje się, można powiedzieć, że wreszcie coś się dzieje. Pojawił się nowy członek wielkiej „rodziny” i… czyżby zaczął się nowy romans? Tylko któż to może wiedzieć, co z tym fantem zrobi Liliana i Kuba?