44. Urodzinowa niespodzianka.

Wzbudzałam niemałą sensację wśród Poznaniaków, jadąc poniedziałkowego popołudnia tramwajem z pracy do domu z naręczem trzydziestu pięciu czerwonych, długich róż w rękach. Bukiet był naprawdę pokaźnych rozmiarów, zakrywał mi praktycznie całą twarz. Całe szczęście, że bimbą, jak w Poznaniu mówi się na tramwaje, nie jechało zbyt wielu pasażerów, bo jeszcze nie dotarłyby do mieszkania w jednym kawałku. W godzinach szczytu komunikacyjnego w poznańskich środkach transportu panował niesamowity tłok, mimo że wielu mieszkańców poruszało się po mieście własnymi samochodami. To nie sprzyjało przewożeniu dużych i kruchych rzeczy środkami miejskiego transportu, ja jednak miałam nadzieję, że mój bukiet nie ucierpi. Dostałam go od wychowawczej klasy z okazji moich dzisiejszych urodzin. Każda róża była od jednego z moich wychowanków. Panowie stwierdzili, że nie kupią mi ich tyle, ile mam lat, bo to byłoby nieeleganckie (w końcu kobietom wieku się nie wypomina – tak mi to wytłumaczyli), więc każdy kupi po jednym kwiatku, dzięki czemu powstanie dla mnie wielki urodzinowy bukiet. Pomysłowi są, czyż nie? I prawdziwi z nich dżentelmeni! Poza tym na wychowawczej odśpiewali mi „sto lat!” tak głośno, że chyba cała szkoła ich usłyszała (a przynajmniej pierwsze piętro budynku liceum), po czym wspólnie uraczyliśmy się tortem, który zrobił ojciec jednego z nich, cukiernik z zawodu. Byłam niesamowicie wzruszona ich gestem – prostym, ale jakże pięknym i chwytającym mnie za serce. W ciągu czterech miesięcy pokochałam tych chłopaków i to równie mocno, jak Lechitów. Naprawdę miałam w życiu szczęście, że trafiłam na takie dwie bandy pozytywnie zakręconych facetów. Aż trudno mi było teraz zmierzyć się z faktem, że za troszkę ponad miesiąc moja droga z jedną z tych zgrai się rozejdzie…

Dotarłam w końcu do mieszkania, odganiając od siebie niepokojące myśli. Jakimś cudem jedyną ręką, którą miałam wolną w tym momencie, otworzyłam wszelakiego rodzaju drzwi, stojące na mojej drodze w budynku. Przez pokaźnych rozmiarów bukiet nie widziałam wszystkiego dokładnie, dlatego prawie nadepnęłam na różę, leżącą na wycieraczce przed drzwiami wejściowymi do mieszkania. Jej obecność nie była dla mnie specjalnym zaskoczeniem (no, może jednak troszkę się zdziwiłam, że mój „cichy adorator” jest dość wytrwałym zawodnikiem…). Od zeszłej niedzieli bowiem codziennie czekały na mnie takie niespodzianki, dzięki czemu w wazonie, stojącym na kuchennym blacie, tworzył się powoli całkiem duży bukiet. Nie umywał się jednak do tego, który otrzymałam dzisiaj z rąk mojej wychowawczej klasy. Domyślałam się, że te wszystkie róże, które znajduję co dzień na wycieraczce przed moimi drzwiami, są podrzucane przez sąsiada z góry. Nawet niechcący zauważyłam, że Hubert monitoruje, co z nimi robię. Rozum podpowiadał mi więc, że powinnam je bez skrupułów wyrzucać do osiedlowego kontenera i to najlepiej na jego oczach, dając tym gestem prawnikowi jasno do zrozumienia, żeby nie robił sobie niepotrzebnych nadziei na to, że ma u mnie jeszcze jakiekolwiek szanse, ale uznawałam to za marnotrawstwo. Kwiaty były takie piękne, że aż żal było mi je niszczyć. Dlaczego to właśnie one mają cierpieć za bezmyślność ludzi? Nie byłam bohaterką seriali, która wyrzuca kwiaty do kosza, tylko dlatego, że dostała je od kogoś, od kogo nie chciała dostać. Nie umiałam tak postępować. Miałam za to zamiar inaczej wyjaśnić sobie tą sprawę z moim nie do końca takim cichym adoratorem (no, bo odkryłam, kim on jest, więc ukrywać to się nie potrafi), jednak nie chciałam zrobić tego dzisiaj i psuć sobie urodzin. Odstawiłam to na następny dzień. A może jeszcze na kolejny? Nie wiedziałam dokładnie, kiedy się zbiorę w sobie, by znów skonfrontować się z Hubertem. Zawsze też mogłam skorzystać z propozycji Kotora, choć nie sądziłam, aby ręczne wyjaśnianie sprawy cokolwiek tu poradziło. Prawnik tak łatwo nie odpuszcza, przekonałam się o tym już niejednokrotnie…

Włożyłam bukiet do wazonu (trochę mi zajęło zanim znalazłam pojemnik o odpowiednich gabarytach, bo Kuba raczej nie trzymał w mieszkaniu niczego tak dużego, aby owe kwiaty się w niego zmieściły… w końcu on takich bukietów nie dostaje, przynajmniej nic mi o tym nie wiadomo) i położyć go na stole w salonie. Później dołożyłam kolejną różę do poprzednich, stojących w wazonie na kuchennym blacie, gdy rozległ się dzwonek do drzwi, uniemożliwiając mi wyobrażanie sobie mojego ponownego spotkania z ekschłopakiem. Ruszyłam w kierunku drzwi, gotowa na odwiedziny. W końcu Kotor uprzedził mnie na zeszłotygodniowym obiedzie, że dziewiętnastego marca mogę mieć istne urwanie głowy, dlatego też przygotowałam się na nalot Lechitów, jednak nie sądziłam, że panowie będą się schodzić zaraz po moim powrocie z pracy. Miałam szczerą nadzieję, że trochę im to zajmie, jednak… pomyliłam się, jak widać.

Gdy otworzyłam drzwi, zobaczyłam za nimi uśmiechniętego od ucha do ucha Krzyśka, który od razu na mój widok zaczął śpiewać „sto lat!” i tak głośno, że go chyba cała klatka schodowa usłyszała.

- No, cicho już, cicho – śmiałam się, jednocześnie próbując go jakoś uspokoić, aby nie robił niepotrzebnego zamieszania. – Wchodź.

- Zdrowia, zdrowia, zdrowia, bo to najważniejsze – zaczął Kotor, kiedy tylko przekroczył próg mieszkania – szczęścia, pomyślności, sukcesów w pracy, wielkiej i nieskończonej miłości, spełnienia marzeń, pociechy ze swojej chrześniaczki, z bratanicy, no i z brata, oczywiście – po tych słowach wypiął dumnie pierś do przodu. – Oraz wszystkiego, czego sama sobie zażyczysz, kochana siostrzyczko.

- Dziękuję – szepnęłam, tuląc się do niego, jak mała dziewczynka, gdy za oknem szalała koszmarna burza.

- Tylko mi tu nie becz, bo zaraz i ja się pobeczę. Przecież wiesz, jaki jestem wrażliwi na kobiece łzy… – zastrzegł szybko, widząc wzruszenie ściskające mnie w tym momencie za gardło. – A tu masz jeszcze taki mały drobiazg ode mnie. Mówiłaś mi kiedyś, że tego nie masz, więc mam nadzieję, że ci się spodoba.

Z pakunku, który mi wręczył, wyciągnęłam chwilę później podwójną ramkę z naszymi fotografiami. Na zdjęciu po lewej stronie miałam siedem lat. Tak, dokładnie tyle, bo to była osiemnastka Krzyśka. Stałam obok niego, o wiele mniejsza ze śmieszną czapeczką na głowie i pomagałam mu zdmuchiwać świeczki na torcie. To był taka kameralny poczęstunek w rodzinnym gronie. Pamiętam, że dwa dni po tym byłam strasznie zła na Krzyśka za to, że nie zabrał mnie ze sobą na imprezę z jego kolegami, którą rodzice wyprawili mu dzień później i o której nie miałam bladego pojęcia. Dowiedziałam się przypadkiem i byłam mocno urażona brakiem zaproszenia, zarzucając mu, że się mnie wstydzi. Bo w końcu który nastolatek chwali się swoją młodszą siostrą? Jeszcze by mu obciachu narobiła i co wtedy? Kotor jednak udobruchał mnie i to dosyć szybko, zabierając ze sobą na ognisko kilka dni po tym wydarzeniu i przedstawiając mnie na nim wszystkim swoim kolegom. Zawsze wiedział, co zrobić, abym zmiękła i mu wybaczyła. Zawsze w chwilach zwątpienia potrafił mi udowodnić, że jestem dla niego naprawdę ważna… Taki brat to skarb.

Natomiast zdjęcie po prawej stronie prezentu urodzinowego również przedstawiało nas oboje, tylko że osiemnaście lat później. Było jednym z najbardziej aktualnych fotografii, które mieliśmy, bo zostało zrobione na ostatnim Sylwestrze. Od razu było widać różnicę czasu, ale nie powiem, byliśmy troszkę podobni to tych małolatów ze zdjęcia obok. Tutaj jednak siedzieliśmy przy stole ramię w ramię i zamiast delektować się tortem, piliśmy setkę w tym samym momencie, jakbyśmy robili to na raz, dwa, trzy.

- Dziękuję – cmoknęłam go w policzek. – Postawię to w honorowym miejscu. Przyszedłeś sam? – spytałam po chwili, jednocześnie zapraszając go do środka.

- Nie, zaraz dołączy do nas Sylwia z Melą, tylko muszą jeszcze coś ważnego załatwić. Miałem przyjść z nimi, ale już nie mogłem wytrzymać, by zobaczyć twoją minę, gdy zaśpiewam ci sto lat – mówił, rozglądając się po pomieszczeniu. – Poza tym chciałem być pierwszy, ale widzę, że mi się nie udało… – odrzekł po chwili i wskazał ruchem głowy na wielgachny bukiet kwiatów, stojących na stole i prezentujących się okazale.

- No, troszkę się spóźniłeś. Moja klasa była szybsza od ciebie – zaśmiałam się, widząc jego markotną minę.

- Ach, te małolaty, nie dadzą się starszemu nawet przez chwilę pocieszyć… – mamrotał, jednak uśmiech pod nosem zdradzał go, że tak naprawdę w ogóle nie był zły z tego powodu.

Pokręciłam tylko głową z dezaprobatą, po czym podreptałam do kuchni, by wstawić wodę na kawę. Nie zdążyłam nawet nasypać fusów do kubków, bo ktoś zadzwonił do drzwi. Poszłam je więc otworzyć. Tak jak mówił przed chwilą Krzysiek, to Sylwia z Melą właśnie do nas dołączyły. Ale najlepsze było to, że nie były same. Tuż obok nogi Amelii kręcił się… mały pies z wielką kokardą przywiązaną do obroży. Nie wiedziałam, co mam o tym myśleć.

- Wszystkiego najlepszego, ciociu – zaszczebiotała dziewczynka, po czym przytuliła się do mnie, nie dając mi nawet chwili czasu, bym mogła zapytać, skąd ten mały stwór się tutaj wziął. – A to jest prezent dla ciebie. Jeszcze nie ma imienia, więc możesz mu je wymyślić sama – po tych słowach, mój urodzinowy podarunek zaszczekał, jakby chciał je potwierdzić.

Spojrzałam na nie z zaskoczeniem, gdy tylko wpuściłam je do środka, żebyśmy nie stali na korytarzu na pastwę spojrzeń wścibskich sąsiadek i gdy przyjęłam bukiet tulipanów od Sylwii z jak najlepszymi życzeniami.

- Mela mówiła, że jesteś taka smutna i samotna, to teraz będziesz miała towarzystwo dwadzieścia cztery godziny na dobę – szepnął mi Kotor na ucho, wskazując brodą na psa. Nawet nie zauważyłam, kiedy pojawił się tuż obok mnie, tak bardzo byłam zaabsorbowana małym stworzeniem.

- Ale czy takiemu psu nie będzie źle się żyło w bloku? – spytałam słabo, wciąż nie mogąc wyjść z szoku.

Ci Kotorowscy to naprawdę mają pomysły! Kupili mi psa. Na urodziny. Bo jestem samotna. A raczej to oni twierdzą, że tak jest. Choć chyba mają trochę racji… Ale mimo to, jest to dość dziwny pomysł. Nie, żebym nie lubiłam zwierząt, ale jakoś nie wyobrażam sobie siebie, mieszkającą z takim małym potworem pod jednym dachem, który nie będzie dawał mi się wyspać, tylko wyganiał mnie co świt na spacer. Nie, to nie jest najlepsza wizja na przyszłość, zwłaszcza dla tak ciepłolubnego człowieka jak ja. Poza tym on na pewno urośnie i to sporo. Będzie wymagał opieki, towarzystwa i… mnóstwa jedzenia. Tak, takie coś musi jeść i pić. Nie, to chyba jednak nie było dla mnie.

- Nie, na pewno mu się tu spodoba – zapewniła mnie Sylwia.

- Poza tym odkąd pamiętam zawsze chciałaś mieć zwierzaka – dorzucił swoje trzy grosze Krzysiek.

Pokręciłam głową, bo to był cios poniżej pasa z jego strony. Prawda, zawsze marzyłam o psie albo o kocie, ale tata nigdy się na niego nie zgadzał, a w domu dziecka nie można było mieć zwierząt. Wtedy jednak byłam smarkulą i nie do końca wiedziałam, ile taki pies potrzebuje czasu, opieki i uwagi. Uklęknęłam jednak przy małym labradorze i pogłaskałam go po głowie, chcąc się do niego przyzwyczaić, bowiem z tonu głosu Kotora wywnioskowałam, że klamka praktycznie zapadła. Pies od razu wesoło zamerdał ogonem na mój gest, jakby doskonale wiedział, że mimo moich wewnętrznych oporów i tak tutaj zostanie – że od teraz to ja będę jego nową panią. Ściągnęłam mu więc tą wielką, czerwoną kokardę z szyi, żeby mu nie przeszkadzała, po czym popatrzyłam przez dłuższą chwilę w oczy.

- No dobrze, Lesio, zostajesz – oznajmiłam psu, wzdychając przy tym ciężko.

- Lesio? – spytał Kotor ze zdziwieniem.

- No co chcesz? Był Lassie, może być i Lesio. Bo to on, mam nadzieję? – zapytałam, patrząc na Kotorowskich z nadzieją.

Sylwia od razu przytaknęła głową.

- I jest całkiem nieźle wychowany, nie powinien już sikać po kątach ani nic z tych rzeczy – dodała uspokajającym tonem głosu.

- To dobrze – uśmiechnęłam się, z powrotem przenosząc całą moją uwagę na nowego pupila. – A Lesio do niego jak najbardziej pasuje. Przecież nie nazwę go Kolejorek! – zaśmiałam się z własnego pomysłu, który przyszedł mi właśnie do głowy.

- Nie, Lesio lepsze – przytaknął Kotor szybko, wciąż powstrzymując się od śmiechu.

- Śmiej się, śmiej, zobaczymy, komu będzie do śmiechu, jak ci Lesio buty obsika – burknęłam tylko urażona jego brakiem uznania dla mojej kreatywności, chwilę później zapraszając moich gości do środka na kawę i tort.

Godzinę później było nas już sześcioro, bowiem dołączyli do nas Agnieszka i Ivan. Ten drugi przytaszczył pod pachą wielki obraz z nocną panoramą Barcelony, bo jak to stwierdził – muszę mieć tu, w Polsce, choćby namiastkę tego miasta, które kocham.

- Poza tym, gdy go tylko zobaczyłem, to od razu stwierdziłem, że idealnie pasuje do tej pustej ściany u ciebie w salonie – dodał, wskazując ręką miejsce, o którym mówił, z miną prawdziwego znawcy.

I naprawdę było tak, jak twierdził Ivan. Obraz wpasował się idealnie, jakby był robiony specjalnie na to miejsce. Serb był zachwycony, że udało mu się trafić z wymiarami i że jego podarunek tak bardzo mi się spodobał. Do tego stopnia, że od razu pobiegł na dół do swojego samochodu, by z bagażnika wyciągnąć wiertarkę i wkręty i by móc go w tej chwili powiesić. Przygotowany był na wszystko. Nawet nie zdążyłam wydobyć z siebie słowa, a jego już nie było w mieszkaniu. Obraz był naprawdę piękny, ale bałam się, że Kubie nie spodoba się, iż pod jego nieobecność tak się tutaj rządzę. Bądź co bądź to wciąż było jego mieszkanie… Ivana jednak nie dało się uspokoić w tych zamiarach – musiał go zawiesić. Według niego nie było ku temu żadnych przeciwskazań.

- Kubę biorę na siebie – oznajmił mi jeszcze konspiracyjnie, kiedy stałam obok niego przed tenże ścianą i tłumaczyłam mu, że w świetle prawa to nie jest moje mieszkanie. Mówiłam do niego łagodnie, próbując mu spokojnie wyjaśnić moje racje, ponieważ Djuka trzymał w ręce wiertarkę i wyglądał z nią dosyć niebezpiecznie. – A poza tym Wilk bardzo lubił jeździć do ciebie, więc nie może mu się nie spodobać, że Barcelona przyjechała do niego – oznajmił mi.

Po tym stwierdzeniu nie miałam już żadnych argumentów przeciw i ostatecznie Serb postawił na swoim. Mogłam się tego spodziewać.

Semir z Asią i Lilką zastali nas w momencie, w którym Kotor i Ivan zawieszali tenże obraz na ścianie, a Aga co rusz na nich pokrzykiwała, że źle to robią. Z ulgą opuściłam tą trójkę i poszłam przywitać nowych gości. Od nich dostałam najnowsze zdjęcie Lilki, na którym moja mała dziewczynka leżała w łóżeczku w śpioszkach z napisem: Dla najlepszej cioci na świecie. Od razu położyłam je na komodzie w salonie, aby rzucało się w oczy wszystkim, którzy przekroczą próg mieszkania. No co, musiałam się chwalić moją chrześnicą! Poza tym Aśka wręczyła mi wielki słownik hiszpańsko-włoski w grubej oprawie. Zawsze wiedziała, że lubię poznawać nowe miejsca, języki, kultury i smaki. Dokładnie tak jak Ivan.

- Gdy się tylko nauczysz mówić po włosku, będziemy mogły ich wszystkich obgadywać do woli, bo nie zrozumieją tego, co o nich mówimy – śmiała się, gdy mi go wręczała.

Reszta towarzystwa ze śmiechem pogroziła jej w powietrzu.

- A dlaczego ty nie nauczysz się po hiszpańsku? – spytała ją Sylwia.

- Bo Ivan go zna i z mojego planu nic by nie wyszło – odrzekła pewna swoich racji Kawecka. – Bo włoskiego nie znasz? – dopytała po chwili Djurdjevica.

- Jeszcze nie, ale zawsze mogę się nauczyć – odrzekł Ivan, przyglądając się powieszonemu właśnie przez nich obrazowi, nie zajmując się zbytnio swojej uwagi sprawą z obgadywaniem.

Asia chyba miała zamiar go odwodzić od tego pomysłu, ale jedno spojrzenie Stilica i dała sobie spokój. Nie wiem, co Bośniak przekazał jej wzrokiem, ale cokolwiek to było, poskutkowało, bowiem Kawecka ugryzła się w język.

- A ode mnie masz to, co wiem, że na sto procent lubisz – rzucił Bośniak, wciskając mi do ręki mały pakunek.

A w środku była płyta z największymi hitami Muńka Staszczyka, którego uwielbiałam. I on doskonale to wiedział, bo znał mnie całkiem nieźle. W końcu przez pewien czas byliśmy kimś w rodzaju pary… Ech, stare dzieje.

O dwudziestej mój salon był już wypełniony po brzegi Lechitami, tak, że ledwo co można się było przemieszczać po pomieszczeniach, by się z kimś nie zderzyć. Natomiast komoda, parapet i szafki zapełnione były bukietami kwiatów, wszelakiego rodzaju drobiazgów związanych z Lechem (kiedyś umówiłam się z chłopakami, żebym nie dostawała w prezencie od nich koszulek z ich nazwiskiem, bo później nie wiem, którą mam założyć, gdy idę na mecz, żeby któremuś nie było przykro; i tak miałam zawsze przed meczem problem, czy założyć koszulkę z nazwiskiem Kotorowska na plecach, czy może z Djurdjević, czy z Bosacki, czy Reiss, czy może jednak Wilk), kryminałami, które pochłaniałam od zawsze w wielkich ilościach, przewodnikami po europejskich stolicach (zawsze się przydadzą – w końcu na podróże nigdy nie jest za późno) oraz płytami moich ulubionych zespołów. Chłopcy naprawdę dobrze mnie znali i wiedzieli, co lubię, a czego wręcz nie znoszę.

Tort zniknął w mgnieniu oka, tak samo jak dwa kurczaki, które piekłam wczorajszego wieczoru oraz wszelkiego rodzaju sałatki i zakąski, które przygotowałam, aby wykarmić moich wygłodniałych gości (Lechici są znani z wilczego wręcz głodu; zawsze twierdziłam, że bierze się to stąd, iż zbyt wiele czasu spędzają na świeżym powietrzu i ich głód się przez to wzmaga; i chyba coś w tym jest). Do kolacji opróżniliśmy aż dwanaście butelek wina, a na pewno było by ich więcej, gdyby nie to, że chłopaki na jutro przedpołudnie mieli zaplanowany trening. Nawet Mariusz Rumak, który objął stery Kolejorza po moim „ulubieńcu” Jose Mari Bakero, wpadł na piętnaście minut (załapał się akurat na urodzinowy tort), by złożyć mi życzenia i przy okazji przypomnieć reszcie towarzystwa, aby dzisiejszego wieczora za bardzo nie zabalowali. Obiecałam Mariuszowi, że o to zadbam, ale niezbyt musiałam ich pilnować. Chłopcy naprawdę wzięli sobie do serca słowa swojego nowego, ale starego trenera (w końcu to on pomagał trenerowi Bakero…), bo po o dwudziestej trzeciej w moim mieszkaniu zapanowała względna cisza. Tylko zmywarka pracowała na pełnych obrotach, zmywając brud ze wszystkich naczyń, które dzisiaj zostały użyte.

Wreszcie miałam chwilę, aby odpocząć i odetchnąć pełną piersią. Rozsiadłam się więc na kanapie, włączyłam płytę Queen, którą dostałam od Rafała Murawskiego, otworzyłam ostatnią butelkę wina, jaka się ostała i spojrzałam za okno w rozświetlone miasto. Lesio spał na łóżku w pokoju, który niedawno zajmowała Asia, zmęczony tymi wszystkimi pieszczotami, którymi raczyli go dzisiejszego popołudnia moi goście. Naprawdę, mój pies stał się głównym punktem odwiedzin. Przebił nawet mnie – jubilatkę, do której podobno panowie przyszli. Ale chyba najbardziej zmęczył Lesia wieczorny spacer z Kamińskim i Możdżeniem nad Wartą, bo zaraz po powrocie z niego labrador położył się na łóżku i od tamtej pory nie wyściubił nosa z pokoju. Nie wiem, co oni mu tam zrobili i chyba nawet wolałam żyć w tej błogiej niewiedzy… Tak dla własnego dobra.

Coś mnie natchnęło, by sprawdzić, czy nie dostałam jakieś wiadomości, dlatego sięgnęłam ręką po komórkę, którą od czasu powrotu do domu ze szkoły nawet nie dotknęłam i która wciąż leżała na komodzie. Nie było kiedy odbierać powiadomień, nawet ich nie słyszałam. No tak, telefon wyciszony. Mogłam się tego po sobie spodziewać. Na wyświetlaczu natomiast było kilkanaście powiadomień o nowych wiadomościach. Przejrzałam je wszystkie, uśmiechając się co chwila, gdy czytałam kolejne życzenia urodzinowe, ale tak naprawdę nie czułam jakieś spektakularnej radości. Dopiero gdy przejrzałam wszystko, zrozumiałam, dlaczego natchnęło mnie, aby sprawdzić skrzynkę odbiorczą. Chciałam dowiedzieć się, czy Kuba o mnie pamiętał. Tak, to właśnie to mnie skłoniło ku temu. Najgorsze było to, że wśród wszystkich wiadomości nie było numeru, którego chciałabym w tej chwili tak bardzo ujrzeć.

Zapomniał.

Zapomniał o mnie i o moich urodzinach. Nie mogłam w to uwierzyć, to było do niego takie niepodobne! Nawet jego współlokator, Kosa, napisał mi SMS-a z życzeniami. A skąd Kosecki mógłby wiedzieć, że urodziłam się w rocznicę powstania poznańskiego klubu, zwłaszcza, że dałabym sobie rękę uciąć, iż kibicem Lecha to on nie jest? Od Wilka, bowiem ja mu jakoś o tym nie wspominałam. A mimo tej okoliczności łagodzącej nie było żadnego sygnału od Kuby! Żadnego nieodebranego połączenia, króciutkiego SMS-a, czy czegokolwiek innego. Nic, zero, null, mimo że przetrząsnęłam wszystkie zakamarki mojego telefonu. Kiedy tylko uświadomiłam sobie, że Wilki zapomniał o mnie, moje serce przekłuł zimny sopel lodu, sprawiając mi ból nie do opisania. Rzuciłam komórką o podłogę, jakby to była jej wina, że nie dostałam jakiegokolwiek dowodu, iż o mnie myśli, po czym już z większą delikatnością odłożyłam kieliszek na bok. Wolałam w tej chwili z gwintu pociągnąć kilka łyków wina, aby zapić ból, który mimowolnie przeszył mnie od środka.

Alkohol zawsze pomaga na smutki. Teraz również tak było.

Jak on mógł zapomnieć?, zastanawiałam się. Nigdy przecież nie oczekiwałam od niego drogich prezentów, czy płomiennych wyznań, że mu na mnie zależy, jednak głupi SMS z choćby prostymi słowami: wszystkiego najlepszego, mógł wysłać. Wiele go to nie kosztowałoby. Parę groszy i sekund, by wystukać taką prostą wiadomość, która sprawiłaby, że będę szczęśliwsza. To świadczyłoby w pewnym stopniu, że jeszcze o mnie pamięta, że jeszcze wie, że gdzieś tu sobie żyję i egzystuję, że nie zapomniał o Poznaniu, o przeszłości, której byłam częścią… Nie wyobrażałam sobie Bóg wie czego. Nie mogłam i nie powinnam była. Jesteśmy przyjaciółmi i tyle. Koniec kropka. Nie w głowie mi żadne romanse. Ale czy przyjaciel nie powinien pamiętać o ważnych dniach w życiu drugiego przyjaciela? Chyba właśnie na tym polega przyjaźń, by być obok siebie w takich momentach życia. Ze strony Wilka nie doczekałam się nawet tak prostego gestu…

Nawet gdy wróciłam spod prysznica, moja komórka, która wciąż leżała tam, gdzie ją rzuciłam ze złością, pokazywała brak wiadomości. Podniosłam ją i położyłam na kuchennym blacie, przypominając sobie o obecności psa w tym mieszkaniu, po czym zrezygnowana położyłam się spać. Przez długi czas przewracałam się z boku na bok, aż w końcu alkohol zadziałał i z dziwnym uczuciem niepokoju, ściskającego mnie za serce, zasnęłam.

*

Dwa dni później nastąpił pierwszy dzień wiosny, powszechnie znany jako dzień wagarowicza. Już dawno wpadłam na pomysł, jak umilić go moim chłopakom, jednak niczego nie chciałam im zdradzić, obawiając się, że poczują się zbyt pewnie i przestaną być tak grzeczni, jacy są do tej pory. Nic się jednak w ich zachowaniu nie zmieniło, więc w środę o dziewiątej rano zamiast wysłać ich na pierwszą lekcję, którą mieli w planie, zabrałam ich na lodowisko nad Maltą. Było czynne do końca tego tygodnia, później miało zostać rozmontowane, więc chłopaki mogli się nacieszyć ostatkami zimy, która – mam nadzieję – nieprędko wróci. Spędziliśmy tam dwie godziny, mając praktycznie całe lodowisko dla siebie i zaśmiewaliśmy się w najlepsze z każdego, kto wyłożył się na mokrym, topniejącym lodzie (no cóż, nie będę ukrywać, że ja również zaliczyłam dwa upadki na tyłek…). Później przeszliśmy się trochę nad jeziorem, by ostatecznie wylądować u mnie w mieszkaniu i zjeść zamówione przeze mnie pizzy. Chłopcy siedzieli ze mną do trzynastej, a później odesłałam ich do domów, zastrzegając, że to, co robiliśmy dzisiaj, zostaje tylko między nami. Każdy nauczyciel bowiem mógł zwalniać swoją klasę z lekcji, jednak musiał mieć do tego poważny powód. Mój był, tyle że… nie był zgodny z prawdą. Miałam więc nadzieję, że chłopcy nie zawiodą mojego zaufania i nie wypaplą komuś tego, jak było naprawdę z dwudziestym pierwszym marca, bo inaczej będę miała przegwizdane.

Kiedy ostatni licealista wyszedł, w mieszkaniu znów zapanowała cisza, przerywana tylko jękami zmywarki. Bałam się, że jak tak dalej pójdzie, to nie wytrzyma takiego natężenia naczyń, używanych ostatnimi czasy przeze mnie. Niby byłam sama, ale zmywałam tyle, jakby mieszkał tu ze mną jakiś pułk wojska.

Lesio tymczasem zaczął kręcić się obok moich nóg, przypominając mi tym, że jeszcze nie byłam z nim na spacerze dzisiejszego popołudnia. Nie miałam kiedy. Rano, przed wyjściem do pracy, wyskoczyliśmy na chwilę na dwór, później Lesiem zajęli się moi wychowankowie, ale teraz nic już nie odciągało jego uwagi od wypominania mi, że mam wobec niego jakieś obowiązki. Ostatnio przez tego potwora nie miałam nawet chwili spokoju dla siebie. Nie narzekałam na niego, bo był naprawdę grzeczny jak na psy, z którymi do tej pory miałam do czynienia. Nie gryzł za bardzo mebli, butów, czy kabli, nie obsikiwał niczego, nie brudził zbytnio ani nie hałasował, nawet nie napadał na moich gości. Czasem zachowywał się tak, jakby go nie było. Jednak wciąż był i oczekiwał ode mnie uwagi.

Westchnęłam więc tylko ciężko i zaczęłam szukać smyczy, którą gdzieś rano rzuciłam i teraz nie miałam pojęcia, gdzie, gdy nagle rozbrzmiał dzwonek do drzwi. Pokręciłam głową zirytowana. Naprawdę nie spodziewałam się nikogo o tej porze. Lesio chyba też nie był zbytnio zachwycony tym, że ktoś nam przeszkadza w wyjściu na spacer, ale poszedł położyć się na zimnych kafelkach w łazience, jakby wiedząc, że nie mogę nie zareagować na dzwonek.

Zdziwiłam się jeszcze mocniej, gdy w końcu po kilku dłuższych chwilach ociągania się, otworzyłam drzwi. Na wycieraczce przed wejściem do mieszkania stał Kuba. Mrugnęłam pięć razy, a on wciąż tam był. Prawdziwy i namacalny, a nie jakiś wyobrażony.

- Cześć, Lila. Spóźnione życzenia wszystkiego co najlepsze – powiedział, gdy tylko mnie ujrzał, uśmiechając się niemrawo.

Moje oczy prawie wyszły z orbit, gdy go tylko ujrzały, a teraz, gdy usłyszałam jego głos, to już w ogóle zrobiły się okrągłe jak spodki. W gardle dziwnie mi zaschło, a ręce mimowolnie zaczęły się trząś. Moje serce rwało się do niego, ale ja sama nie wiedziałam do końca, co powinnam w tej chwili zrobić. Patrzyłam więc tylko na niego szeroko otwartymi oczami, zapewne również z otwartą buzia, wyglądając jak niespełna rozumu i nie mogąc wyjść z zaskoczenia, w jakie mnie wprowadził jego niespodziewany przyjazd.

- Lila? Wszystko w porządku? – zapytał Wilk, przyglądając mi się z uwagą, kiedy nie odpowiadałam od dłuższego momentu, tylko na niego patrzyłam, jakby stało przede mną UFO.

Wystraszyłam się, że moje niecodzienne zachowanie sprawi, iż Wilk się domyśli, że coś się zmieniło w moich uczuciach do niego. I to skutecznie mnie otrzeźwiło z tego stanu.

- Tak, w jak najlepszym – uśmiechnęłam się, próbując tym gestem jakoś ukryć zakłopotanie i pokazać mu, że nie kłamię. – Wybacz, że tak od razu nieelegancko spytam, ale co ty tutaj tak właściwie robisz? – przekrzywiłam głowę w zaciekawieniu.

- To taka spóźniona niespodzianka urodzinowa, ta dam – odrzekł, uśmiechając się pod nosem. Widziałam jednak ewidentnie, że coś przede mną ukrywa. – Mogę wejść, czy będziemy rozmawiać tak w progu? – szybko zmienił temat.

- Jasne – przytaknęłam i odsunęłam się, by mógł wejść do środka.

Dopiero teraz przyjrzałam mu się uważnie i zauważyłam, że Kuba jakoś tak nienormalnie się porusza. Kuleje.

- Co ci się stało? – spytałam zmartwiona, zamykając za nim drzwi.

- A, to – machnął lekceważąco ręką, wskazując na swoją lewą nogę. – Mała kontuzja na treningu. Ale będę żył.

- Jak długo potrwa przerwa? – dopytywałam jednak, nie dając się zwieść jego żartom na temat swojego stanu zdrowia.

On zawsze to bagatelizował, ale ja nie mogłam postępować w podobny sposób.

- Dwa, może trzy tygodnie – wyjaśnił od razu, chcąc mnie uspokoić. – No i właśnie dlatego przyjechałem. Przez najbliższe dni nie będę mógł trenować, więc pomyślałem sobie, że odwiedzę mój dom, w końcu tu też mogę być rehabilitowany. A że znam tutaj dobrych lekarzy, to nie będzie z tym problemu. Pytanie tylko, czy przyjmiesz mnie pod swój dach…

- Przecież to jest wciąż twój dom.

- Ale teraz to ty go użytkujesz – no musiał postawić na swoim!

Pokręciłam głową z dezaprobatą.

- Głupio się pytasz, jasne, że możesz. A nawet powinieneś! – fuknęłam na niego.

- Pytam, bo nie wyglądasz na zachwyconą moim widokiem – wyjaśnił, choć może bardziej mi to wypomniał?

- Bo mnie zaskoczyłeś, głupku! – szturchnęłam go po przyjacielsku w bok. – Mogłeś dać znać, że przyjedziesz.

- Ale wtedy nie byłoby niespodzianki – odpowiedział z rozbrajającym uśmiechem.

Roześmiałam się. To był właśnie mój stary, dobry Kuba, za którym tak bardzo tęskniłam.

- Jak ty się tu tak właściwie dostałeś, skoro ledwo co chodzisz, co? – zapytałam, kierując się z nim do salonu. – Mam nadzieję, że nie prowadziłeś z tą nogą? – spojrzałam na niego podejrzliwie.

- Nie, no coś ty – obruszył się moimi podejrzeniami. – Spakowałem tylko mały plecak, bo większość ciuchów i tak mam tutaj i zabrałem się z Jarkiem, który jechał do Wrocławia – wyjaśnił mi.

- Więc pewnie jesteś zmęczony podróżą – skwitowałam. – A może masz ochotę na omlet albo naleśnika? – spytałam po chwili, jakby mnie nagle olśniło.

- Jasne, jestem strasznie głodny – odpowiedział z tak dobrze znanym mi zawadiackim uśmiechem.

I jakby na zawołanie, zaburczało mu w brzuchu.

- Widzę, że to się nie zmieniło – zaśmiałam się. – Już idę robić, a ty się rozgość.

I już chciałam odejść w stronę kuchni, ale Kuba złapał mnie za przegub ręki.

- Poczekaj chwilę, gdzieś tu mam dla ciebie jeszcze prezent urodzinowy – mówił, szperając po plecaku. – Tylko, kurczę, nie wiem, gdzie go wsadziłem… W ogóle wybacz mi, że nie zadzwoniłem w poniedziałek… o, mam go! – krzyknął, gdy już znalazł podłużne pudełko obwiązane wstążką – …ale popołudniu wylądowałem w szpitalu na badaniach, a gdy wróciłem do domu, byłem tak zmasakrowany, że od razu zasnąłem. A następnego dnia wpadłem na pomysł, że zrobię ci niespodziankę, więc… nie dzwoniłem, bo jeszcze bym się niechcący wygadał – uśmiechnął się pod nosem.

No tak, to by było do niego bardzo podobne. A ja debilka myślałam, że zapomniał o mnie i o moich urodzinach. I się przez to upiłam, tak że następnego dnia byłam nie do życia. Głupia idiotka ze mnie.

- Proszę, to dla ciebie. Z najlepszymi życzeniami – wręczył mi podłużne pudełko.

Gdy je tylko otworzyłam, ujrzałam bilety na mecz Irlandia – Hiszpania w Gdańsku podczas tegorocznego Euro 2012. Aż pisnęłam z zachwytu, nie mogąc uwierzyć ze swojego szczęścia, po czym w przypływie emocji rzuciłam się mu na szyję.

- Dziękuję! – krzyczałam rozemocjonowana. – Ale to naprawdę dla mnie?

- No jasne, co się głupio pytasz? – zaśmiał się, łapiąc mnie w pasie i przyciskając do siebie.

- Ale jak udało ci się je zdobyć? – spytałam, odrywając się od niego i patrząc z uwielbieniem na te dwa podłużne papierki, dające mi tyle szczęścia.

Przecież wylosowanie szczęśliwców odbyło się na początku marca i nikt z moich znajomych (w tym także i ja) nie wylosował jakiegokolwiek biletu na Euro. Kuba też mi mówił, że mu się nie udało. Więc jakim cudem trzymam je teraz w dłoni?

- Mam już swoje wtyki w Gdańsku – Wilk mrugnął do mnie porozumiewawczo – a że wiem, jak bardzo tęsknisz za Hiszpanią, to postanowiłem, że zdobędę dla ciebie te bilety, choćby nie wiem co, zwłaszcza że zawsze z takim zachwytem wypowiadasz się o hiszpańskiej piłce. Na mecz z Włochami się niestety nie udało, ale mam nadzieję, że ten mecz też będzie w porządku… - spojrzał na mnie z nadzieją.

- Jak najbardziej! – krzyknęłam, nie mogąc uwierzyć, jak mógł w ogóle sądzić, iż ten prezent może mi się nie spodobać. – Oczywiście, idziesz ze mną, bo druga wejściówka jest dla ciebie – odpowiedziałam od razu.

- Miałem nadzieję, że to powiesz – zaśmiał się Kuba.

Właśnie miałam iść do kuchni, by usmażyć mu naleśniki na obiad, gdy z łazienki wypadł Lesio, przypominając o swoim istnieniu. Dopadł do Kuby, obwąchując go z każdej strony i szczekając na niego, chcąc się przywitać.

- Och, a to kto? – Kuba z widoczną rezerwą spojrzał na mojego nowego współlokatora. – Nie gryzie? – dopytywał, trzymając rękę w powietrzu, jakby zastanawiając się, czy pogłaskać psa, czy nie

- To jest urodzinowy prezent od Kotorowskich – wyjaśniłam. – A poza tym chyba swój swego nie gryzie? – zaśmiałam się.

- No, czy ja wiem? – Kuba zapytał sam siebie.

- Mówisz, że wilki się z psami nie bardzo lubią? – zdziwiłam się.

- Nie wiem, nigdy nie miałem psa – Kuba najpierw podrapał się po głowie, a potem zaczął głaskać Lesia. – Ale jest bardzo fajny. Jak się wabi? - zainteresował się.

- Lesio – odparłam, odchodząc w stronę kuchni, bo wiedziałam, że nic niepowołanego się tu już nie wydarzy.

- Nie byłabyś sobą, gdybyś nie nawiązała w jakiś sposób do Kolejorza – pokręcił głową Kuba z uśmiechem na twarzy. – Ale co też tym Kotorowskim do głowy strzeliło, żeby ci psa kupić? – dopytywał, tarmosząc Lesia za ucho.

- Mela spędzała u mnie weekend i nagadała im, że jestem smutna, no więc Kotor uznał, że pies zapewni mi towarzystwo i już nie będę tak samotna – odpowiedziałam, zanim na dobre zastanowiłam się, co mówię.

- A to prawda? – Wilk wstał z fotela i przykuśtykał do kuchni.

- Z czym? – skupiłam się, by nie przypalić naleśnika, więc nawet nie wiedziałam, o czym mówimy.

- Z tym, że czujesz się samotna? – drążył temat.

- Chyba każdy ma takie dni, no nie? – spytałam, próbując go jakoś zbyć. – Choć czasem to jest zbawienne, taka cisza i spokój… - westchnęłam.

- Lila, co się dzieje? – czułam, że na mnie patrzy. Gdyby wzrok mógł wypalać dziurę, to można by było rzucać do siebie piłkę przez okrąg w moim brzuchu.

- Nic – odrzekłam, stawiając mu talerz z obiadem pod nos i starając się być jak najbardziej normalna, by nie wzbudzić jakichkolwiek podejrzeń.

- Przecież widzę, że coś przede mną ukrywasz. O co chodzi? – spytał Kuba, nawet nie zabierając się za jedzenie.

Nie wiedziałam, gdzie podziać oczy. To pewnie to, że nie patrzę na niego, sprawiło, że mi nie uwierzył. Ja jednak nie mogłam inaczej. W mojej głowie zapanował chaos, kiedy tylko zobaczyłam go stojącego na wycieraczce przed drzwiami od mieszkania. Tak mnie zaskoczył, że nie zdążyłam się przygotować do tego, aby ukrywać swoje uczucia przed nim. I najwidoczniej nie szło mi to najlepiej.

Na całe szczęście, Lesio przypomniał o sobie, piszcząc i prosząc o spacer.

- Muszę z nim teraz wyjść – wykorzystałam ten fakt od razu. – Jeszcze dziś popołudniu z nim nie byłam na dworze, potrzebuje spaceru.

- Lila, nie wykręcaj się.

- To nie jest wykręt. Pogadamy przecież, jak wrócę, a Lesio już dłużej czekać nie powinien – oznajmiłam tonem nie znoszącym sprzeciwu. – Mam nadzieję, że sobie poradzisz? – spytałam, bo czym podreptałam do przedpokoju, by założyć na nogi adidasy.

Wróciłam do kuchni, narzucając na siebie grubą bluzę i przypinając smycz do obroży Lesia.

- Jasne, o mnie się nie martw – odparł Kuba.

Po tych słowach przytaknęłam tylko i wyszłam. A tak naprawdę to uciekłam.

________________________

Internet wrócił, dodaję więc nowy. Przepraszam za taką obsuwę w czasie. I za końcówkę rozdziału, bo jest totalnie do kitu...